-Welcome teacher! How are you? Ὁ Σταῦρος ἔχει ἀνοίξει τήν πόρτα τοῦ Γ´3 καί μέ ὑποδέχεται χαρού­μενα!
-Τί ἔγινε, Σταῦρο; Γιατί μιλᾶς στά ἀγγλικά; Δέν ξέρεις ὅτι τόν Μάρτιο μι­λᾶμε μόνο Ἑλληνικά;
-Πῶς; Ἀπαγορεύεται νά μιλᾶμε ἄλ­λες γλῶσσες;
-Μά βέβαια! Παιδιά, ἔχετε ἀκούσει γιά τήν πρωτοβουλία «Μιλᾶμε Ἑλληνικά τόν Μάρτιο»;
-Ναί, κυρία. Ὁ ξάδελφός μου, πού μένει στήν Αὐστραλία, μοῦ εἶπε ὅτι ξεκίνησε τό 2015 στή Μελβούρνη καί ἔχει μεγάλη ἐπιτυχία κάθε χρόνο, φωνάζει χαρούμενα ὁ Σωτήρης.
- Τί ἀκριβῶς κάνουνε; ρωτᾶ ὁ Σταῦ­ρος.
-Ὀργανώνουν δράσεις γιά νά προ­­ωθήσουν τήν ἑλληνική γλώσσα, συνεχίζει ὁ Σωτήρης, γιατί ἡ νέα γενιά Ἑλλήνων πού ζεῖ ἐκεῖ δέν τήν κατέχει. Ἐ­πιλέχτηκε ὁ μήνας πού γιορτάζουμε τήν ἐθνική μας ἐπέτειο ὡς μή­νας τόνωσης τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος μέσα ἀπό τήν ἀποκλειστική χρή­ση τῆς ἑλληνικῆς γλώσ­σας ἀπό ὅλα τά μέλη τῆς ὁμογένειας.
-Ὑπάρχει συμμετοχή Ἑλλήνων ἀπ’ ὅλο τόν πλανήτη γι᾽ αὐτή τήν ἐκ­στρα­τεία, συμπληρώνω.
-Στίς 9 Φεβρουαρίου ἦταν ἡ παγ­κό­σμια ἡμέρα ἑλληνικῆς γλώσσας, παρατηρεῖ ἡ Κατερίνα.
-Νά πάρουμε κι ἐμεῖς μέρος στήν ἐκστρατεία! ἐνθουσιάζονται μερικοί.
-Χαίρομαι πού σᾶς ἀρέσει! Μιά καί μιλᾶμε γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα ἀξίζει νά σᾶς πῶ γιά μία ἄλλη ἡρωική προσ­πάθεια διάσωσής της, πού ἔγινε πρίν ἕναν αἰώνα περίπου στά Δωδεκάνησα.
-Σάν σήμερα ἔγινε ἡ ἐνσωμάτωσή τους μέ τήν Ἑλλάδα: 7 Μαρτίου τοῦ 1948. Σωστά; πετάγεται ἡ Μαρία.
-Ἀπό τό 1310 πού τά κατέλαβαν οἱ σταυροφόροι Ἱππότες...
- 638 χρόνια στή σκλαβιά, συμπληρώνει ὁ Λάζαρος, πού εἶναι καλός στά μαθη­ματικά.
-Πολύ σωστά! Μετά τούς Ἰωαννίτες Ἱππότες ἀκολούθησε ἡ τουρκική σκλαβιά. Τή συμμετοχή τους στήν Ἐ­πα­νάσταση τοῦ 1821 τήν πλήρωσαν μέ σφαγές καί ὁλοκαυτώματα οἱ Δωδεκανήσιοι. Πῶς ὅμως διατήρησαν τήν ἑλ­λη­νική γλώσσα τόσα χρόνια; Πῶς κρά­τησαν ζωντανή τήν πίστη τους κάτω ἀ­πό Τούρκους, Ἰταλούς καί ἀργότερα Γερμανούς καί Ἄγ­γλους κατακτητές;
-Κυρία, πότε κατέλαβαν οἱ Ἰταλοί τά Δωδεκάνησα;
-Τό 1912 ξεκίνησε ἡ ἰταλική κατοχή καί εἶναι θαυμαστό πῶς ἀντιστάθηκαν στήν προσπάθεια τοῦ Μου­σο­λίνι νά τούς ἐξιταλίσει!
- Τί ἤθελε, δηλαδή, νά τούς κάνει Ἰταλούς; ἀπορεῖ ἡ Κατερίνα.
-Ναί, οἱ Ἰταλοί διοικητές ἤθελαν νά ἐξαφανίσουν ὅ,τι θύμιζε Ἑλλάδα. Ἀπαγόρευσαν τίς ἐθνικές γιορτές, τήν ἑλ­ληνική σημαία, τό γαλάζιο χρῶμα ἀκόμα καί στά παράθυρα τῶν σπιτιῶν, ἀ­πέλασαν τούς δασκάλους. Τό 1926 ὁ­ρίστηκε σχολικός κανονισμός γιά τήν ὑποχρεωτική διδασκαλία τῆς ἰταλικῆς. Ἕνας ἰταλός διοικητής ἔ­γραφε μεταξύ ἄλλων στό ἰταλικό Ὑ­πουργεῖο Ἐξωτερικῶν: «Δέν ἀπε­θνι­­κο­ποιεῖται ἕνας λα­ός ὅπως αὐτός σέ λίγα χρόνια. Εἶναι μία φυλή εὐ­φυ­ής, πού ἔχει συνείδηση τοῦ χιλιετοῦς πολιτισμοῦ της… Πρῶτο μέτρο νά κο­πεῖ ὁ δεσμός ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία καί στό σχολεῖο». Δάσκαλοι ἔρ­χονται ἀπό τήν Ἰταλία, ἀλλά καί ἀ­ξι­ωματικοί τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ ἀνα­λαμ­βάνουν τό διδακτικό ἔργο. Τόν Ἰ­ούλιο τοῦ 1937 ἐκδίδεται διά­ταγμα-τα­φό­πλακα γιά τήν ἑλληνική γλώσσα. Τά Ἑλ­­ληνόπουλα ἔχουν δύο ἐπιλογές: εἴτε νά μείνουν ἀμόρφωτα εἴτε νά φοι­τή­σουν στά ἰταλικά σχολεῖα.
- Δέν μιλοῦσαν ποτέ Ἑλληνικά στά σχολεῖα;
- Ἀπαγορευόταν νά μιλᾶνε Ἑλληνι­κά, ὄχι μόνο στήν τάξη ἀλλά καί στό διάλειμμα. Οἱ ἔλεγχοι ἦταν συνεχεῖς καί ὁ φόβος μεγάλος. Ὅταν τά παιδιά ἀ­θετοῦσαν τούς κανόνες, ἐπιβάλλονταν τιμωρίες καί πρόστιμα στούς γονεῖς. Ἐπιπλέον, ἡ πολιτική τῶν Ἰ­τα­λῶν ἦταν νά μή χειροτο­νοῦν­ται ὀρθόδοξοι νέ­οι ἱερεῖς, ἐνῶ ἔ­φερναν καθολικούς ἱε­ρωμέ­νους γιά νά προσηλυτίσουν τούς Ἕλληνες στόν Πα­πισμό.
-Καί τί ἔγινε, κυρία; Πῶς ἀν­τιστά­θη­καν;
-Ἐδῶ παιδιά ἀξίζει νά ποῦ­με ὅτι καί πάλι λειτούργησαν κάποια... κρυ­φά σχολειά! Καί αὐτά δέν ἦταν ἄλλα ἀπό τά Κατηχητικά Σχολεῖα! Ὁ μητροπολίτης Ρόδου Ἀπόστολος Τρύ­φω­νος μέ διπλωματικές ἐνέργειες ἐξασφάλισε τήν ἄδεια λειτουργίας τους καί ἔθεσε σέ ἐφαρμογή τό σχέδιό του, μετατρέποντας τά Κατηχητικά Σχολεῖα σέ ἑλ­ληνικά δημοτικά.
-Τί ἔξυπνη ἰδέα! Κάθε πότε πήγαιναν τά παιδιά στό κατηχητικό;
-Δύο μέ τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα. Ἐκεῖ διδάσκονταν κυρίως τήν ἑλληνική γλώσ­σα καί τήν ἱστορία. Ἐ­πιπλέον, ἀ­σκοῦνταν στό ψαλτήρι καί ἐξοικειώνονταν μέ τήν ἀρχαία ἑλληνι­κή γλώσ­σα.
-Αὐτά γίνονταν μόνο στή Ρόδο;
-Σέ ὅλα τά νησιά λειτούργησαν τά Κατηχητικά Σχολεῖα καί ἔγιναν φο­ρεῖς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς γλώσ­σας! Ἕνας μαθητής ἀπό τή Λέ­ρο καταθέτει: «Μαθητική μας τσάν­τα ἔγινε τό καλάθι. Στόν πάτο ἡ μη­τέρα μας τοποθετοῦσε τυλιγμένα σέ παλιόχαρτα τά ἑλληνικά βιβλία καί τά γραπτά μας καί ἀπό πάνω τό γέμιζε μέ φροῦτα καί ἄλ­λα εἴδη». Ὁ ὅ­σιος Ἀμφιλόχιος, πού πρίν λίγο καιρό ἁγιοκατατάχθηκε, στήν Πά­τ­μο ἀλλά καί σέ ἄλλα νησιά ἵδρυσε πολ­­λά κρυ­φά σχολεῖα. Ἔκανε σπου­δαῖ­ο ἐθνικό καί πνευματικό ἔργο, γι᾽ αὐτό καί τόν ἐξόρισαν στήν ἠ­πειρωτική Ἑλλάδα ὡς ἀνεπιθύμητο.
- Καί πάλι οἱ ἱερεῖς ἔσωσαν τήν Ἑλ­λάδα μας!
-Ναί, παιδιά. Σέ ὅλες τίς σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας τό ράσο πρωτοστατεῖ… Ὁ πρωτοσύγκελλος τῆς Ρόδου παρότρυνε νά στέλνουν τά παιδιά στό Κατηχητικό λέγοντας: «Ὅ­που καί ἄν εἶστε, στό βου­νό, στό χωράφι, νύχτα καί μέρα μαθαίνετε στά παιδιά σας τό “Πάτερ ἡμῶν” καί τό “Πιστεύω” καί μαθαίνετέ τα νά γράφουν στό χῶμα τή λέξη Ἑλλά­δα...».
-Ἡ ἱστορία μας εἶναι γεμάτη μέ ἀγῶνες γιά τήν πίστη καί τή γλώσσα!
-Ναί, γιατί ὅταν τό ἕνα ἀπό τά δύο χαθεῖ, τό ἄλλο κινδυνεύει… «Μονάχη ἔ­γνοι­α ἡ γλώσσα μου στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου» τρα­γουδᾶ ὁ ποιητής! Κι ἐ­μεῖς, μέ ἔγνοια τή γλώσσα καί τήν ἱστορία μας, ὄχι μόνο τόν Μάρτιο, ἀλ­λά πάντοτε: Μιλᾶμε Ἑλληνι­κά, γράφουμε Ἑλληνικά, τραγουδᾶμε Ἑλληνικά καί κυρίως... τιμοῦμε ὅσους μᾶς χαρίσαν τό ἱερό δῶ­ρο τῆς ἐλευθερίας!

M.E.X.