-Εἶμαι δυνατότερός σου καί πρέπει νά τό παραδεχτεῖς! Ἔχω ἄλλωστε καί τό ὄ­νομα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἀκούω τόν Ἀλέξανδρο νά λέει στόν Νῖκο μπαίνοντας στό Α2. Κυρία, πεῖτε καί σεῖς στόν Νῖ­κο πόσο δυνατός ἦταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος!

-Ἄν τό κάνω, ἴσως νά μή σοῦ ἀρέσουν αὐτά πού θά ἀκούσεις, Ἀλέξανδρε, λέω αἰ­νιγματικά.
-Μά, κυρία! Ἐπειδή ἔχει τό ὄνομά του, δέν σημαίνει ὅτι εἶναι πιό δυνατός ἀπό μέ­να! διαμαρτύρεται ὁ Νῖκος.
-Ἔχεις δίκιο, Νῖκο. Ἄλλωστε οὔτε ὁ Μεγαλέξανδρος θά ἤθελε νά εἶναι δυνατότερός σου!
-Μά τί εἶναι αὐτά πού λέτε, κυρία; λέει ὁ Ἀλέξανδρος σχεδόν θυμωμένος καί ὅλοι μέ κοιτᾶνε τώρα μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον.
-Ἄκου πού σοῦ λέω... Τό εἶχε γράψει στόν δάσκαλό του ὁ ἴδιος. Ἀλλά ἄς πάρου­με τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Ξέρετε ποιός ἦταν δάσκαλος τοῦ Ἀλέξανδρου;
-Ὁ Ἀριστοτέλης ἀπό τά Στάγειρα!
-Μή βιάζεσαι...Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε πολλούς παιδαγωγούς καί δασκάλους, ἀφοῦ ἦταν γιός βασιλιᾶ. Ἀρχικά, αὐτός πού εἶχε τήν εὐθύνη ὅλων ἦταν ὁ Λεωνίδας, ἕνας πολύ αὐστηρός δάσκαλος, συγγενής τῆς μητέρας του τῆς Ὀλυμπιάδας, πού τόν ἐκπαίδευσε στήν ἐγκράτεια, στή λιτότητα καί στήν ἀν­το­χή στίς κακουχίες. Ἀναφέρεται ὅτι ὅταν κάποτε ὁ Ἀλέξανδρος ἔριξε θυμίαμα σέ μία θυσία μέ τίς δύο του χοῦ­φτες, ὁ Λεωνί­δας τόν μάλωσε καί τοῦ συν­έστησε οἰκονομία, μιά καί δέν εἶχε κατακτήσει ἀκόμα κάποια χώρα πλούσια σέ σμύρνα καί λιβάνι. Ὁ Ἀλέξανδρος δέν τό ξέχασε ποτέ αὐτό καί ἀργότερα, ὅταν κατέκτησε τή Γάζα, ἔστειλε στόν δάσκαλό του πεντακόσια τάλαντα λιβάνι, περίπου δεκατρεῖς τόνους, καί ἑκατό τάλαντα σμύρ­­­να, περίπου δυόμισι τόνους. «Σέ ἀνάμνηση τῆς ἐλπίδας μέ τήν ὁποία μέ εἴχατε ἐμπνεύσει στήν παιδική ἡλικία», τοῦ ἔ­γρα­φε, μαζί μέ τήν παραίνεση νά πάψει νά εἶ­ναι φειδωλός ἀπέναντι στούς θεούς...
Ἐκεῖνος ὅμως πού καθόρισε τήν πο­ρεί­α του ἦταν ὁ μεγάλος Ἀριστοτέλης. Ἀνέλαβε τή μόρφωση τοῦ δεκατριάχρονου τότε Ἀλέξανδρου καί μιᾶς ὁμάδας νέων στό Ἱερό τῶν Νυμφῶν, στήν τοποθεσία Μίεζα, στούς πρόποδες τοῦ Βερμίου. Καί ὅπως γράφει ὁ Πλούταρχος καί ὁ Ἀρριανός: «Φαίνεται ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος δέν διδά­χθηκε μόνο τήν Ἠθική καί τήν Πολιτική ἐπιστήμη, ἀλλά καί τίς ἀπόρρητες καί βαθύτερες διδασκαλίες πού τίς ἀποκαλοῦσαν ἀκροαματικές καί ἐποπτικές καί δέν τίς διέδιδαν σέ πολλούς». Ἔτσι, ὅταν κατά τήν ἐκστρατεία του ὁ Ἀλέξανδρος ἔμαθε πώς ὁ Ἀριστοτέλης εἶχε ἐκδώσει αὐτούς τούς λόγους, μέ τό ὄνομα «Μετά τά Φυσι­κά», τοῦ ἔγραψε: «Ὁ Ἀλέξανδρος χαιρετᾶ τόν Ἀριστοτέλη ἐλπίζοντας νά εἶναι καλά. Δέν ἔπραξες ὀρθά μέ τό νά ἐκδώσεις τούς ἀκροαματικούς λόγους, ἀφοῦ ἔτσι δέν θά διαφέρουμε ἐμεῖς ἀπό τούς ἄλλους, ἄν οἱ λόγοι μέ τούς ὁποίους μορφωθήκαμε γίνουν κοινοί σέ ὅλους. Γιατί ἐγώ προτιμῶ νά διαφέρω ἀπό τούς ἄλλους ὡς πρός τή μόρφωση παρά ὡς πρός τή δύναμη. Νά εἶ­σαι καλά».
Θά εἴχαμε πολλά ἀκόμα νά ποῦμε γιά τόν Ἀλέξανδρο καί τόν δάσκαλό του, ἀλ­λά ἄς σταθοῦμε σ᾽ αὐτά τά λόγια τοῦ Ἀλεξάνδρου: «Προτιμῶ νά διαφέρω ὡς πρός τή μόρφωση, παρά ὡς πρός τή δύναμη», ἔγραψε ὁ Ἀλέξανδρος. Και σᾶς ρω­τῶ: Ἐ­σεῖς ὡς πρός τί θέλετε νά διαφέρετε; Πόσο ψηλά στοχεύετε; Στήν ἐπίδειξη τῆς δύναμης ἤ στήν κατάκτηση τῆς σοφίας; Στήν ἀπόκτηση τῆς γνώσης ἤ στήν ἐπιδί­ωξη τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀληθινῆς μόρφωσης;
-Κυρία, οἱ δυνατοί κερδίζουν στή ζωή! Καί δύναμη σήμερα δίνει τό χρῆμα καί κάποια σπουδαία θέση!
-Ἐγώ θά σᾶς μιλήσω γιά μία ἄλλη δύναμη σήμερα. Σέ λίγες μέρες θά προβάλει μπροστά μας ἕνα μοναδικό γεγονός, πού χώρισε τήν ἀνθρώπινη ἱστορία στή μέση, ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Γιά σκεφτεῖτε... Πῶς ἦρθε ὁ Χριστός στή γῆ;
-Ἀδύναμο, μικρό βρέφος.
-Ναί, παιδιά.Ὁ Χριστός ἦρθε ἀνάμεσά μας ὄχι σάν δυνατός βασιλιάς, ἀλλά σάν ἕνα μικρό βρέφος. Ὄχι μέ ἀστραπές καί βροντές, ἀλλά σιωπηλά καί ἀθέατα.
-Κυρία, γιατί ἦρθε τόσο ταπεινά ὁ Θε­ός στή γῆ; Δέν μπορῶ νά τό καταλάβω, παρατηρεῖ ἡ Ἄννα.
-Αὐτή του ἡ ἀδυναμία καί ἡ ταπείνωση εἶναι παράξενη γιά τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, Ἄννα. Ὁ μεγάλος Θεός καταδέχεται νά γεννηθεῖ τόσο ἀδύναμος γιά νά μᾶς διδάξει ἀπό τήν πρώτη στιγμή τή δύναμη... τῆς ταπείνωσης.
-Ἔχει δηλαδή, κυρία, δύναμη ἡ ταπείνωση;
-Ναί, Ἄννα μου... Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι ὁ πιό δυνατός, γιατί τολμάει τό ἀκατόρθωτο, αὐτό πού ἀρνοῦνται οἱ πολλοί.
-Κυρία, σήμερα ὅλοι ἐπιθυμοῦν νά προβληθοῦν, νά φτάσουν ψηλά, νά κατακτήσουν κάποια θέση. Καί δέν διστάζουν, προκειμένου νά τό πετύχουν αὐτό, νά πο­δο­πατήσουν τούς γύρω τους, παρατηρεῖ τώρα ἡ Σοφία.
-Ἔτσι εἶναι. Ἐλάχιστοι ἔχουν τή δύναμη νά προσφερθοῦν, νά θυσιαστοῦν, νά γίνουν οἱ ἴδιοι τό σκαλοπάτι γιά νά ἀνέβει ὁ διπλανός τους. Μά αὐτοί, οἱ γνήσια ταπεινοί καί ἴσως περιφρονημένοι ἀπό τόν κόσμο, εἶναι οἱ ἀληθινά εὐτυχεῖς καί οἱ δυνατοί τῆς ζωῆς!
-Πολύ περίεργο, κυρία... νά εἶσαι κάτω ἀπό ὅλους καί νά εἶσαι ὁ πιό δυνατός!
-Ναί, Σοφία μου, γιατί ἡ ταπείνωση εἶ­ναι παιδί τῆς ἀγάπης, τῆς μεγαλύτερης δύναμης πάνω στή γῆ, ἀφοῦ ὁ Θεός μας εἶναι ἡ σαρκωμένη Ἀγάπη! Ἄν μπορέσουμε νά καταλάβουμε αὐτή τήν ἀλήθεια, θά ζοῦμε διαρκῶς μέσα μας Χριστοῦ-γέννα. Ἐσύ τώρα Ἀλέξανδρε, τί διαλέγεις;
-Αὐτό πού ἤθελα πάντα, κυρία! Νά εἶμαι ὁ πιό δυνατός... ἀλλά μέ ἄλλη σημασία τώρα!

M.E.X.

"Ἀπολύτρωσις", Δεκ. 2019