Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας συγκεφαλαιώνονται τά βασικά δόγματα τῆς πίστεως. Γι᾿ αὐτό, τό σεπτό πρόσωπό της ἔγινε καθοριστικό καί γιά τήν διατύπωση τῶν δογματικῶν ὅρων καί γιά τήν διασφάλισή τους ἀπό τίς αἱρέσεις πού κατά καιρούς ἐμφανίσθηκαν... «Ἅπαν τὸ μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνέστηκεν», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. «Εἰ γὰρ Θεοτόκος ἡ γεννήσασα, πάντως Θεὸς ὁ ἐξ αὐτῆς γεννηθείς, πάντως δὲ καὶ ἄνθρωπος». Καί ἔγινε ὁ ὅρος αὐτός ὅπλο ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Ἕνα ὅπλο πού μποροῦσαν νά τό ἔχουν σέ χρήση ὅλοι οἱ πιστοί, μεγάλοι καί μικροί, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι. Στοιχεῖο ταυτότητος Ὀρθοδοξίας...
Κι ἐμεῖς, παιδιά τῆς μάνας Ὀρθοδοξίας, ὀνομάζοντας τήν Παναγία «Θεοτόκον» ὁμολογοῦμε ἁπλά ἀλλά δυνατά τήν πίστη μας στό δόγμα τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ. Διακηρύττουμε τήν βεβαιότητα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἐνανθρώπησε. Πολεμοῦμε τούς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς μας, εὐαγγελικούς, ρωμαιοκαθολικούς, χιλιαστές. Κρατοῦμε τόν ὅρο αὐτό φυλαχτό ἱερό, παρακαταθήκη πολύτιμη.
Στ. Ν. Σάκκος,
Αὐγή μυστικῆς ἡμέρας, σελ. 141-143