Σήμερα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει δύο ἀναγνώσματα ἀπό τήν Καινή Δια­θή­κη γιά τή μελέτη μας στό σχολεῖο τοῦ Χρι­στοῦ. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶ­ναι ἀπό τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή (4,14-5,6), ὅπως σχεδόν ὅλα τά ἀπο­στο­λικά ἀναγνώσματα τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, καί τό εὐ­αγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπό τό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιον (8,34-9,1).
   Ἀπό τά ἀναγνώσματα αὐτά διαλέγω δύο σημεῖα νά μελετήσουμε καί παρα­κα­λῶ τό Πνεῦμα τό ἅγιο νά μᾶς φωτίσει νά κατανοήσουμε τίς θεῖες ἀλήθειες πού μᾶς ἀποκαλύπτει στή Γραφή, διότι τά λό­για αὐτά εἶναι ἡ τροφή μας, τό ὀξυγόνο μας, ἡ πυξίδα μας στήν πορεία, τό κρι­τή­ριο στίς συναλλαγές μας.
   Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στήν περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα γιά ἕνα θρόνο, τόν θρόνο τῆς χάριτος. Καί ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ σταυρός τοῦ Χρι­στοῦ, πού εἶναι ματωμένος μέ τό αἷμα πού ἔχυσε γιά τή σωτηρία μας. Ἀλλά δέν εἶναι μόνο ματωμένος ὁ σταυρός αὐτός, εἶναι καί φωτισμένος μέ τό φῶς τῆς ἀ­να­στά­σε­ως. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶ­ναι αὐτή πού μᾶς βεβαιώνει, μᾶς πείθει ὅτι τό αἷμα του εἶναι λυτρωτικό, ὅτι μᾶς σώζει ἀπό τήν ἁμαρτία.
   Ὁ σταυρός μένει, ἀδέλφια μου, σή­με­ρα στημένος μπροστά μας ὡς θρόνος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πα­ραγγέλλει νά προσέλθουμε σ᾽ αὐτόν τόν θρόνο μέ παρρησία, δηλαδή μέ θάρρος. Ὅμως πῶς νά τολμήσουμε; Εἴμαστε ἁ­μαρ­τωλοί, εἴμαστε ἀνάξιοι. Βεβαίως, ἀλ­λά μποροῦμε νά προσέλθουμε στόν σταυ­- ρό μέ παρρησία καί νά ζητήσουμε καί ἔλεος καί βοήθεια καί ὅ,τι χρειαζόμαστε. Διότι ὁ Χριστός μέ τό αἷμα του μᾶς ξε­πλένει καί ἔτσι παρά τή ντροπή πού δη­μιουργεῖ στή ζωή μας ἡ ἁμαρτία καί ἡ πτώ­ση, μᾶς δίνει θάρρος καί παρρησία.
   Ἀλλά γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τήν ἀξία αὐτοῦ τοῦ θρόνου τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ θρόνου τῆς χάριτος, χρειάζεται νά μελετήσουμε καί τούς ἄλλους δύο θρό­νους Του. Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ θρόνος τῆς κρίσεως ὅπου μία μέρα θά καθίσει ὁ Κύριος καί θά κάνει τήν παγκόσμια δί­κη, θά κρίνει ὅ­λους τούς ἀνθρώπους. Θά ἀ­να­στηθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού πέρα­σαν ἀπ᾽ αὐτή τή γῆ καί ἐνώπιον τοῦ θρό­­νου τῆς κρί­σε­ως θά δώσουμε λόγο γιά τίς πράξεις μας. Γι᾽ αὐτό εἶναι τρο­με­ρός ὁ θρόνος τῆς κρί­σεως. Καί μόνο νά τό σκέ­πτεται κανείς φρικιᾶ. Πῶς νά ἐμ­φα­νισθεῖ σ᾽ αὐτό τό δι­καστήριο, στό ὁ­ποῖ­ο δικα­στής εἶναι ὁ δι­καιοκρίτης Θεός πού τά ξέρει ὅλα; Ξέρει τίς πράξεις μας τίς φα­νε­ρές καί τίς κρυ­φές, ξέρει ἀκόμη καί τούς λογισμούς μας καί τίς τελευ­ταῖ­ες ἐ­πιθυ­μίες μας. Ὅ­λα τά γνωρί­ζει. Πῶς λοι­πόν νά ἐμφανισθοῦμε στόν θρόνο τῆς κρί­σε­ως; Ἄν πρῶτα πε­ράσουμε ἀπό τόν θρόνο τῆς χάριτος. Ἐκεῖ μέ τό αἷ­μα τοῦ Ἐσταυ­ρωμένου ὄχι μόνον οἱ δί­καιοι γίνονται δι­και­ό­τεροι, οἱ ἅγιοι ἁγιότεροι, ἀλλά καί οἱ ἁμαρτωλοί γί­νονται δί­καιοι καί ἅγιοι, ξεπλέ­νον­ται καί καθαρίζονται!
   Ἔτσι δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε ἀπό τόν θρόνο τῆς κρί­σεως, ἀλλά μέ χαρά καί εὐφροσύνη καί ἀλαλαγμό, δο­ξολογώντας καί ὑμνολογώντας τόν Κύριο θά φθά­σουμε στόν τρίτο θρόνο, στόν θρόνο τῆς δόξης. Στήν Ἀποκά­λυψη λέγει· «ὁ νικῶν δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾽ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου ὡς κἀγώ... ἐκάθησα μετὰ τοῦ πατρός μου» (3,21), αὐτός πού θά νικήσει θά καθίσει μαζί μου στόν θρόνο. Ὅποιος περάσει ἀπό τόν θρόνο τῆς χάριτος καί πάρει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, φθάνει στόν θρόνο τῆς κρίσεως ἀκίνδυνα καί καταλήγει στόν θρόνο τῆς δόξης.
   Εἴμαστε βέβαιοι γι᾽ αὐτό, διότι ὁ Κύριος ἑνώθηκε μέ τήν ἀν­θρώπινη φύση, τήν ἁγίασε, τή θέωσε, τή δόξασε καί τήν πῆρε μαζί του καί τήν κάθισε στόν θρόνο τῆς δόξης. Ἄν μείνουμε μέχρι τέλους πιστοί στόν Χριστό, ἄν ἀξιο­ποιή­σουμε τό αἷμα του μέ τήν εἰλικρινῆ Ἐξομολόγηση, μέ τή συνεχῆ μετάνοια καί μέ τή θεία Κοινωνία, τότε ἀνήκουμε κι ἐμεῖς στό πρόσλημμα, τό ἅγιο, τό ἔνδοξο, πού θά θρονιάσει στόν θρόνο τοῦ οὐρανοῦ, στή βασιλεία μαζί μέ τόν Χριστό μας.
   Γι᾽ αὐτό στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα λέγει ὁ Κύριος· «ὅποιος ὁμολογήσει ἐμένα καί τό εὐαγγέλιό μου... Ὅποιος ντραπεῖ ἐμένα καί τό εὐαγγέλιό μου...». Δέν λέγει μόνο «ὅ­ποιος ὁμολογήσει ἐμένα θά καθίσει μαζί μου στόν θρόνο», ἀλλά «καί τό εὐαγ­γέλιό μου», καί ἐπίσης «ὅποιος ντραπεῖ ἐμένα καί τό εὐαγγέλιό μου, θά χαθεῖ στήν κόλαση». Δέν φθάνει νά πεῖ μόνον «ἐμένα», ἀλλά λέγει καί «τό εὐαγγέλιό μου»; Τό εὐαγγέλιο δέν εἶ­ναι μόνο τό βιβλίο πού διαβάζουμε. Τό εὐαγγέλιο εἶναι ὁ σταυρός καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκ­κλησίας. Ζώντας αὐτή τή ζωή οἱ πιστοί διακηρύττουν τόν θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὅπως λέει ὁ ὕμνος: «Τὸν θάνατόν σου καταγγέλομεν, Κύριε, καὶ τὴν ἀνάστασίν σου ὁμολογοῦμεν».
   Ἔτσι, λοιπόν, ἀδέλφια μου, ἄν μέ ἀγάπη πρός τόν Χριστό, πού τή δείχνουμε μέ τήν ἀγάπη μας πρός τήν Ἐκκλησία καί μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημά του, πού τό δια­βά­ζουμε στό εὐαγγέλιο, ἄν μέ ἀγάπη καί μέ μετάνοια ἀξιοποιήσουμε τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τή χάρη πού ρέει ἀπό τόν θρόνο τῆς χάριτος, θά περάσουμε σωτήρια ἀπό τόν θρόνο τῆς κρίσεως καί θά φθάσουμε ἔνδοξοι νά στεφανωθοῦμε καί νά εἴμαστε αἰώνια μαζί του στόν θρόνο τῆς δόξης.

Στ. Ν. Σάκκος
Κυριακή 22-3-09, Φίλυρο