Ἡ εἴδηση τῆς αἰφνίδιας κοίμησης τοῦ μητροπολίτου Σισανίου καί Σιατί­στης Παύ­λου ἔπεσε ὡς «κεραυνός ἐν αἰ­θρίᾳ»...
   Μέ τόν Γιῶργο Ἰωάννου (αὐτό ἦταν τό λαϊ­κό του ὄνομα) ὑπήρξαμε συμφοι­τητές στή Θεο­λογική Σχολή Ἀθηνῶν. Ἐ­γώ ἀπόφοιτος κλασικοῦ τμήματος Λυ­κείου, ἐκεῖνος πρακτι­κοῦ. Δέν εἶχε δι­δα­χθεῖ καθόλου λατινικά. Παρά ταῦτα πέ­ρα­σε μεταξύ τῶν πρώτων στή Θεο­λο­γική. Σο­βα­ρός καί σεμνός φοιτητής, ὑπό τήν πνευ­ματική καθοδήγηση τοῦ ἐσχά­τως ἁ­γιο­κα­ταταγέντος ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη. Στίς συζητήσεις μας δέν ὁμο­­γνωμούσαμε πάν­τοτε. Σεβόταν ὅμως ὁ κα­θέ­νας τή γνώμη τοῦ ἄλλου. Μετά τίς θεο­λο­γικές μας σπου­δές καί τήν ἀνα­χώ­ρησή μου γιά μετα­πτυ­χιακές στή Γερμα­νία χά­σαμε ὁ ἕνας τά ἴχνη τοῦ ἄλλου. Ἐγώ ἀκολού­θη­σα τόν ἔγγαμο βίο, ἐκεῖνος τόν βίο τῆς πλήρους ἀφιέρωσης στήν Ἐκκλησία. Τήν ὑπηρέ­τη­σε ἀπό διάφορες θέσεις, ἐφημε­ρί­ου, ἱερο­κήρυκα, ὑπεύθυνου νεό­τητας, συ­νοδικοῦ γραμματέα. Σέ ὅλες τίς θέσεις εἶχε δώσει πλή­ρως καί ἀνι­δι­οτελῶς τόν ἑ­αυτό του. Δική του πρόταση ἦταν νά δί­νεται ἐπί­δο­μα ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό κορβανά σέ κάθε τρίτο ὀρθόδοξο παιδί πού θά γεννιό­ταν στούς νομούς τῆς Θρά­κης, γιά νά ἀν­τιμετωπισθεῖ ἐκεῖ τό μεγάλο δημογραφικό πρό­βλημα.
   Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ μακαριστός ἐπί­σκο­πος Σιατίστης Ἀντώ­νι­ος, τόν κά­λεσε ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Χρι­στό­δου­λος μέ τήν ψῆφο τῆς Ἱεραρχίας νά συνεχίσει ὡς φι­λομό­να­χος τό ἔργο τοῦ Ἀν­τωνίου. Ἐξε­λέγη μη­τρο­πολίτης Σι­σανίου καί Σιατί­στης καί ἔδωσε νέα πνο­ή στήν πνευματική κίνηση τῆς περιοχῆς μας. Συμ­παραστά­θη­κε σέ ὅ­λα τά μονα­στή­ρια τῆς ἐ­παρχίας του δια­κονώντας μέ τα­πείνωση τόν λόγο τοῦ Θε­οῦ, ἀψηφώντας πλεῖ­στες φορές τά προβλή­ματα ὑγείας πού ἀντιμετώπιζε. Εἶ­χε ἀνα­λάβει πρωτοβου­λία νά ἐγκατα­στα­θοῦν πολύ­τε­κνες οἰκο­γένειες ἀπό τήν Ἀθ­ήνα σέ χω­ριά τοῦ Βοΐ­ου πού ἐρη­μώ­νουν, ὅπου φρόντισε νά τούς δοθοῦν σπί­τια καί χωρά­φια. Ἡ προσπάθεια βρίσκε­ται στό τελικό στά­διο καί ἐλπί­ζου­με νά δώσει κάποια πνο­ή στό ἐρημούμενο Βόιο. Δέν παρέλειπε νά ὁμιλεῖ καί νά πα­ραχωρεῖ ρα­διοφωνικές καί τηλεοπτικές συνεντεύ­ξεις πάνω σέ ἐ­πίκαι­ρα θέματα, προπαντός σέ θέματα οἰκο­γέ­νειας καί νεότητας, ἔμφυ­λων ταυ­τοτήτων, ἀλλά καί σέ ἐθνικά θέ­ματα. Μιλοῦσε πάν­τοτε καί μοιραζό­ταν τίς σκέψεις του μέ τούς συ­νομιλητές του γιά ὅσα σκόπευε νά ὑλο­ποιήσει. Δέν πα­ρίστανε ποτέ τήν αὐ­­θεντία. Δέν ὑπῆρ­ξε δεσπότης. Ὑπῆρξε ποι­μένας. Ἔδινε σέ κά­θε περίπτωση τό στί­γμα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας...
   Ἡ ἀναχώρηση τοῦ μακαριστοῦ πλέ­ον Παύλου ἀφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στήν Ἐκκλησία. Μᾶς συνήθισε τόν τε­λευ­ταῖο καιρό σέ τολμηρές ἀντι­παρα­θέ­σεις μέ τούς νομεῖς τῆς κρατικῆς ἐξου­σίας, τούς ὁποίους «στρύμωχνε» μέ τά ἐ­πιχει­ρή­ματά του καί μέ τόν ξεκάθαρο, ἀγωνι­στι­κό λόγο του. Ἰδιαίτερα στό θέ­μα τῆς ἐνδο­τικότα­της ἀπό ἑλληνικῆς πλευρᾶς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν. Ἐνῶ ἀρχικά εἶχε ταχθεῖ ἐναντίον τῶν συλ­λα­λητηρίων, τόν τελευ­ταῖο καιρό ξιφούλ­κη­σε κατά τῶν ὑπευθύ­νων τῆς συμφωνίας. Ἔλαβε πρωτο­βουλία γιά τή σύνταξη τῆς μαχητικῆς ἐ­πι­στολῆς τῶν εἴκοσι δύο μη­τροπολιτῶν τῆς Μακε­δονίας καί ἔγραψε στό τελευ­ταῖο του ἄρ­θρο-καταπέλτη γιά τή διεξα­γωγή δημοψη­φίσματος γιά τή συμφωνία. Παρα­θέτω τό τελευταῖο κομ­μάτι τοῦ ἄρθρου. Γράφει μέ πολλή παρ­ρησία:
    «Ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν σέ τί­ποτα δέν ἐξυπηρετεῖ τήν Ἑλλάδα. Ἄν κά­ποιος ἐξυπηρετεῖται εἶναι τά Σκόπια, ἀλ­λά οὔτε καί αὐτά. Ἐξυπηρετεῖται κυ­ρίως τό παιχνίδι ἤ μᾶλλον ὁ ἀντα­γω­νι­σμός τῶν Μεγάλων Δυνάμεων καί κανείς ἄλ­λος. Γιά τήν Πατρίδα μας ὅμως ἡ συμ­φωνία τῶν Πρεσπῶν ἔχει ἕνα ἄλλο μει­ο­­­δοτικό στοιχεῖο. Τήν ἀ­πό­λυτη περι­φρό­­νηση τοῦ Λαοῦ. Στά Σκό­πια τουλά­χι­στον ἔγινε Δημοψήφισμα. Κατά τήν ἑλλη­νική Κυβέρνηση ὅμως ὁ Ἑλληνικός Λαός εἶναι ἀνώριμος. Δέν τοῦ ἐπιτρέ­πεται νά ἐκ­φρά­σει τήν γνώμη του. Αὐτό μπορεῖ νά συμ­βαίνει στίς Δη­μοκρατίες, ἀλλά ἐ­μεῖς δέν ἔχουμε Δη­μοκρατία. Πό­σο δί­καιο εἶχε ὁ μακαρίτης ὁ Γιάννης ὁ Τσα­ρού­χης ὅταν πρίν πολλά χρόνια ἕνα βραδάκι στήν Χαλ­κί­δα ἔλεγε: “Ἡ Ἑλ­λά­δα πέρασε πολ­λές κατοχές. Ἡ χειρότερη ἀπό ὅλες εἶναι ἡ ἑλληνική κατοχή”.
    Ξέρω τήν ἀντίδραση τοῦ ἐξουσιαστικοῦ κατεστημένου. “Κάνεις πολιτική, δέν σοῦ ἐπιτρέπεται”. Ἡ συκοφαντία ἦ­ταν πάντα τό ὅπλο τῶν ἐξουσιαστῶν. Μέ τήν γραφίδα μου ὑπερασπίζομαι τήν Πατρί­δα μου, αὐτό κάνω. Γίνομαι ἡ φω­νή τῶν συμπολιτῶν μου, τῶν ἀν­θρώπων τοῦ ποιμνίου μου. Ἴσως μέ ἐ­ρω­τήσετε: “Καί ἐ­μεῖς εἴμαστε προδότες;”.
   Σᾶς ἀπαντῶ λοιπόν εὐθέως. Σήμερα πιστεύω ὅτι ἔχετε κάνει μεγάλο λάθος μέ αὐτή τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Πιστεύ­ω ὅτι εἶσθε σέ λάθος δρόμο. Σᾶς τό φω­νά­ζει ὅλος ὁ λαός. Ἄν ὅμως τήν ψηφί­­σετε καί αὐτά πού φοβόμαστε ὅλοι ἐμεῖς ἔλθουν στήν Πατρίδα μας, τότε θά σᾶς τό ποῦμε ξεκάθαρα ὅτι ὑπογράψατε μιά συμφωνία προδοτική γιά τήν Πατρίδα.
   Ἐμεῖς σᾶς προτείνουμε νά μοιρα­­στεῖ­τε τήν εὐθύνη τῆς ἀπόφασης μέ τόν Λαό. Σᾶς προτείνουμε Δημοψήφισμα, ἐδῶ καί τώρα. Δέν εἶναι οἱ κάτοικοι τῆς γειτονι­κῆς Χώρας ὡριμότεροι τῶν Ἑλ­λήνων. Ἀλ­λιῶς ἐκφράζετε περιφρόνη­ση ἀπέναντι στό λαό. Μακάρι νά σᾶς φωτίσει ὁ Θεός αὐτή τήν ἔσχατη ὥρα».
   Λόγος πεπαρρησιασμένος, πού μᾶς κάνει νά τόν συμπαθήσουμε ἀκόμη περισσότερο. Εἴθε ὁ ἀγαπημένος μας καί καταξιωμένος συμφοιτητής καί ἐπίσκοπος, ὁ μακαριστός Παῦλος, νά βρεῖ παρρησία ἀπέναντι στόν δικαιοκρίτη Κύριο καί νά πρεσβεύει ὑπέρ τοῦ ποιμνίου του καί ὑπέρ ὅλων ὅσοι μοιράστηκαν μαζί του τούς ὁραματισμούς του.

Δρ. Τσακαλίδης Γεώργιος
Θεολόγος - Θρησκειοπαιδαγωγός