«8/10/2018: Τή νύχτα τῆς Κυριακῆς πρός Δευτέρα, ἄγνωστοι γκρέμισαν ὑπερμεγέθη τσιμεντένιο σταυρό, πού εἶχαν τοποθετήσει στή βραχώδη ἀκτή Ἀπελῆ, ἐπίσης ἄγνωστοι, κάτω ἀπό τό κάστρο τῆς Μυτιλήνης». Ὅλως τυχαίως ΜΚΟ ζητοῦσε τήν ἀπομάκρυνσή του, γιά νά μήν ἐνοχλοῦνται οἱ μουσουλμάνοι ἔποικοι. Εἰδήσεις πλέον σάν κι αὐτή ἀποτελοῦν συνηθισμένο φαινόμενο. Σταυροί, ναοί, κοιμητήρια, σημαῖες κινδυνεύουν σήμερα στήν πολυπολιτισμική μας κοινωνία. Γιατί, ὅμως, τόσο μένος κατά τῶν συμβόλων; Γιατί τέτοιο πάθος γιά τήν καθαίρεση, τήν καταστροφή, τή βεβήλωση ἤ τήν κατάργησή τους σέ δημόσιους χώρους; Δικαιολογημένο τό ἐρώτημα: Ποιός Εὐρωπαῖος, ποιός εὐρωπαϊκός φορέας θά τολμοῦσε νά ζητήσει ἀπό τή βουδιστική, τήν ἰνδουιστική, τή μουσουλμανική ἤ καί τήν εἰδωλολατρική Ἀσία νά ἀφαιρέσει τά σύμβολά της ἀπό τούς δημόσιους χώρους ἤ τήν ἑπτάφωτη λυχνία ἀπό τούς Ἑβραίους;
Τά σύμβολα εἶναι συνδεδεμένα ἀπολύτως μέ τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη καί ἱστορία. Συνιστοῦν στοιχεῖα ταυτότητας, ἀναγνώρισης, κατοχῆς καί κυριαρχίας. Ἐκφράζουν ἔννοιες, ἰδέες, ἀντιλήψεις, ἰδεολογίες, ἔθνη, λαούς, ὀργανισμούς, θρησκεῖες, πολιτικά κόμματα κ.ἄ. Ὅ,τι γιά νά διατυπωθεῖ χρειάζεται συνήθως πολλές λέξεις, λέγεται μέ ἕνα σύμβολο.
Συγκεκριμένα τά δικά μας ἱερά σύμβολα, ὁ σταυρός καί ἡ σημαία μας, σάν φωτεινοί σηματοδότες νοηματοδοτοῦν τήν πορεία μας ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους• σάν ἄγρυπνοι φύλακες φυλάγουν καί προσδιορίζουν τήν ἐθνική καί πολιτισμική μας κληρονομιά. Μέσα στόν μεταβαλλόμενο κόσμο πού ζοῦμε, τά σύμβολα εἶναι ἡ ταυτότητά μας• ἐγκολπώνουν τήν ἱστορία μας, συμπυκνώνουν τόν πολιτισμό μας ποδηγετοῦν τό μέλλον μας• τά σύμβολά μας εἴμαστε ἐμεῖς.
Γιά παράδειγμα, ὁ σταυρός ἄν δέν ἦταν τό σύμβολο μέ τό συγκεκριμένο ἀσύλληπτο περιεχόμενό του, δέν θά τό εἴχαμε τόσο βαθιά στίς καρδιές μας, τόσο ψηλά στίς συνειδήσεις μας, στούς τόπους λατρείας καί στά σπίτια μας• δέν θά τόν φορούσαμε καί σέ καμιά περίπτωση δέν θά τόν προσκυνούσαμε! Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ γιά κάθε πιστό κορυφαῖο σύμβολο θυσίας, νίκης καί θριάμβου, σύμβολο τῆς ἴδιας τῆς σωτηρίας μας. Ὁ σταυρός προμηνύει τήν Ἀνάσταση καί ἡ Ἀνάσταση προϋποθέτει τόν Σταυρό. Πόσα μᾶς διδάσκει τό παράδειγμα τοῦ ρώσου νεομάρτυρα Εὐγένιου Ροντιόνωφ, πού ἐπί 100 ἡμέρες οἱ Τσετσένοι προσπαθοῦσαν νά τόν ἀναγκάσουν νά βγάλει τόν σταυρό του, νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του καί νά γίνει μουσουλμάνος! Ὁ Εὐγένιος τό ἀρνήθηκε σταθερά καί ἐπίμονα κι ἔγινε μάρτυρας (23 Μαΐου 1996). Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, ὅμως, ὁ σταυρός δέν εἶναι μόνον θρησκευτικό σύμβολο• εἶναι τό κατεξοχήν ἐθνικό μας σύμβολο, ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα μεγαλούργησε μέσα στούς αἰῶνες, ἐπειδή συμπορεύτηκε μέ τόν Ἐσταυρωμένο.
Ἡ σημαία, ἐπίσης, ἀποτελεῖ τό ἱερότερο σύμβολο τῆς χώρας μας. «Παιδιόθεν» γαλουχηθήκαμε νά τῆς ἀποδίδουμε ἰδιαίτερη τιμή, εὐλάβεια καί σεβασμό, καθώς στίς πτυχές της συμπυκνώνεται ἡ ἱστορία, τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον τῆς πατρίδας μας. Δέν πρόκειται γιά ἕνα ἁπλό ἰδιωτικό ἀντικείμενο, ἀλλά γιά ἐθνικό Σύμβολο, πού χρήζει πάντοτε ἀπονομῆς τιμῆς καί σεβασμοῦ. Ἡ ἔννοιά της συνδέεται στενά μέ τήν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας. Καί ἡ θέα της, παντοῦ καί πάντοτε, σκορπάει ρίγη συγκίνησης, πού ἀναπτερώνουν τό ἠθικό τοῦ λαοῦ. Ἔρχεται ἀπό μακριά καί ὁδηγεῖ μακριά, στήν κατάσταση τήν πέρα ἀπό τά φαινόμενα καί τά νοούμενα. Μέσα της περικλείεται ὅλη ἡ ἰδέα τῆς πατρίδας καί τοῦ κράτους. Γι’ αὐτό καί χύθηκε τόσο αἷμα γιά αὐτή.
Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τόν γενναῖο σημαιοφόρο πού σκοτώθηκε ἀπό ἐχθρικά πυρά στήν κορυφή τοῦ Μπιζανίου τό 1912, ἐνῶ ἔστηνε τήν ἑλληνική σημαία; Στή μάχη πού ἀκολούθησε σκοτώθηκαν δέκα στρατιῶτες, γιά νά μήν πέσει ἡ Σημαία στά χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Στό τέλος ὁ λοχίας πού εἶχε ἀπομείνει ὅρμησε στό ὕψωμα, ἀγκάλιασε τή σημαία, κατρακύλησε αἱμόφυρτος στήν πλαγιά καί, ὅταν ἔφθασε στόν διοικητή τοῦ τάγματος, στάθηκε ὄρθιος, τόν χαιρέτησε ἀναφέροντας: «Κύριε διοικητά, ἔχω τήν τιμή νά σᾶς παραδώσω τή σημαία» καί ἔπεσε νεκρός.
Ἐπίσης ὁ γενναῖος εὔζωνας Κωνσταντῖνος Κουκίδης. Σύμφωνα μέ τίς σχετικές διηγήσεις, στίς 27 Ἀπριλίου 1941, ὅταν οἱ Γερμανοί ἔμπαιναν στήν Ἀθήνα, ἔχοντας καθήκοντα σκοποῦ στήν Ἀκρόπολη, ἀρνήθηκε νά τούς παραδώσει τήν ἑλληνική σημαία. Τήν ὑπέστειλε, τυλίχτηκε μέ αὐτή καί ρίχθηκε στό κενό.
Μέ συγκίνηση ἀκόμη θυμόμαστε τήν «Κυρά τῆς Ρῶ», Δέσποινα Ἀχλαδιώτη, ἡ ὁποία ἐπί 40 χρόνια ὕψωνε τήν ἑλληνική σημαία στήν ἀκριτική νησίδα τῆς Ρῶ τῶν Δωδεκανήσων κάθε πρωί καί τήν κατέβαζε μέ τή δύση τοῦ ἡλίου! Ἀλλά καί ἡ «Κυρά τῶν Μαρασίων» - Βασιλική Λαμπίδου ἐπί 50 χρόνια ὕψωνε τήν ἑλληνική σημαία στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ της, στά Μαράσια τοῦ Ἕβρου, 100 μόλις μέτρα ἀπό τά σύνορα μέ τήν Τουρκία!
Πρόσφατο παράδειγμα τιμῆς καί σεβασμοῦ στήν ἑλληνική σημαία ἀποτελεῖ ὁ ἐθνομάρτυρας Βορειοηπειρώτης Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἀπό τούς Βουλιαράτες τῆς Βορείου Ἠπείρου, κοντά στό Ἀργυροκάστρο. Τόν δολοφόνησαν, ἐπειδή ὕψωσε τήν ἑλληνική σημαία -μεγάλων διαστάσεων- στό στρατιωτικό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ του, ὅπου εἶναι θαμμένοι ἑκατό περίπου ἥρωες τοῦ Ἔπους τοῦ 1940. Τό γενναῖο Ἑλληνόπουλο, πρίν ἐκτελεστεῖ, φώναξε -ὅπως μετέδωσαν τά ἀλβανικά μέσα ἐνημερώσεως- «Ζήτω ἡ Ἑλλάς! Ζήτω ὁ Ἑλληνισμός!».
Ὅλα αὐτά μᾶς χρεώνουν. Μέσα στό μωσαϊκό τῶν θρησκειῶν, τῶν πολιτισμῶν, τῶν γλωσσῶν καί τῶν ποικίλων ἐθνικῶν παραδόσεων, ὀφείλουμε νά διαφυλάξουμε τή δική μας πίστη, τήν ὀρθόδοξη, καί τό δικό μας ἰδιαίτερο ἐθνικό χρῶμα, τό ἑλληνικό, ὄχι ἁπλῶς ἐπειδή εἶναι δικά μας, ἀλλά ἐπειδή καθορίζουν τήν ταυτότητά μας, πού ἀποτελεῖ τή δύναμη ἀντίστασης στή σαρωτική λαίλαπα τῆς παγκοσμιοποίησης.
Ἀναμφισβήτητα, ζοῦμε μιά νέα μορφή εἰκονομαχίας. Καί ἡ πολεμική αὐτή δέν θά περιοριστεῖ στά χριστιανικά σύμβολα, θά ἐπεκταθεῖ σέ ὅλα, καθώς προετοιμάζεται ἡ ἐγκαθίδρυση τοῦ οὐδετε- ρόθρησκου καί ὄχι μόνον κράτους. Ἀλλά νά μή μᾶς διαφεύγει: Ὅποτε λαός ἔχασε τά σύμβολά του, τελικά ἔχασε τήν ἱστορία του, τή θρησκεία του, τίς παραδόσεις του, τά ἔθιμά του, τόν πολιτισμό του, τά πάντα. Ἄρα ἔπαψε νά ὑπάρχει! Ὅταν σύμβολα καί μνημεῖα ἐξευτελίζονται καί βεβηλώνονται στή συνείδηση τοῦ κόσμου, τότε ὁ λαός αὐτός εἶναι στά πρόθυρα ἐνταφιασμοῦ τοῦ μέλλοντός του!
Εὐδοξία Αὐγουστίνου
φιλόλογος - θεολόγος
"Ἀπολύτρωσις", Δεκ. 2018
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
