«7ος Διεθνής Νυκτερινός Ἡμι­μα­ραθώνιος Θεσσαλονίκης, 13 Ὀκτωβρί­ου. Τρέχουμε δέν... κοιμόμαστε!». Πο­λύ διαφημίστηκε στό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ διοργάνωση αὐ­τοῦ τοῦ νυκτερινοῦ ἀγώνα δρόμου. Ἐδῶ καί ἑ­φτά χρόνια καταφέραμε νά βροῦμε καί νά εἰσαγάγουμε στόν ἀνεόρταστο βίο μας μιά μεγάλη φθινοπωρινή γιορ­τή γιά τή Μακεδονία. Χιλιάδες ἄνθρωποι (φέτος γύρω στίς 20.000 συμμε­τοχές ἀπό 56 χῶ­ρες) καλοῦνται νά τρέ­χουν πάνω κά­τω στήν παραλιακή, χωρίς κανένα νό­η­μα, γιά νά «βελτιώσουν τό ἐπίπεδο εὐτυχίας καί τό ἐπίπεδο σωματικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας βιώνοντας κάτι διαφορετικό μέ χαρά, χρῶμα καί ἦχο πού ὅλοι χρειαζόμαστε». «Αὐτή εἶναι ἡ κατάλληλη στι­γμή νά δημιουργήσεις τό δικό σου runningteam, τή δική σου ὁμάδα καί νά συμμετάσχεις μέ τήν παρέα σου στόν Νυ­χτερινό Ἡμιμαραθώνιο», ὅ­πως σέ πολλούς τόνους δήλωσαν οἱ διοργανωτές.
 13 Ὀκτωβρίου 2018. Ἑκατόν δεκατέσσερα χρόνια μετά τόν ἡρωικό θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ κι ἐμεῖς, ἐδῶ στή Μακεδονία, μέ τή συνεργασία τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης, τήν ὑ­ποστήριξη τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτε­ρικῶν (Μακεδονίας-Θράκης) καί τῆς Περιφέρειας Κεντρικῆς Μακεδονίας, ἐπιλέγουμε νά ὀργανώσουμε τό μεγαλύτερο νυχτερινό πάρτυ δρόμου τῆς χώρας μας, καί μάλιστα μέ τή δύ­ση τοῦ ἥλιου, ἀκριβῶς δηλαδή τήν ὥ­ρα πού ξεψυχοῦσε ὁ ἥρωας πού ἔ­­τρεξε γιά νά σώ­σει τή Μακεδονία!
 Φυσικά, κανείς δέν μπορεῖ νά ἰ­σχυ­ριστεῖ ὅτι ὑπάρχει κάτι μεμπτό στή συγ­κεκριμένη διοργάνωση. Μιά ἑ­ται­ρεία, ὁ μεγαλύτερος ἀνεξάρτητος πά­ροχος ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας στήν Ἑλ­­λάδα, σκαρφίστη­κε αὐτόν τόν ἑορταστικό τρόπο νά διαφημιστεῖ καί νά προβληθεῖ «προσ­φέροντας στό κοινό τή δυνατότητα ἔνταξης στό δρομικό κίνημα ὥστε νά βάλει στή ζωή του τόν ἀθλητισμό ὑ­γείας ὁ ὁ­ποῖος ἀποδεδει­γμένα βελτιώνει τό ἐπίπεδο εὐτυχίας καί τήν ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων». Ὅλα καλά. Ὅ­μως αὐτό τό 13 Ὀκτωβρί­ου, μετά τή δύση τοῦ ἥλιου καί «τρέ­χου­με δέν... κοιμόμαστε», σκάλωσε στή σκέψη μου ἀπογοητευτικά.
 Δέν θά ὑποστηρίξω ὅτι ὑπάρχει σκοπιμότητα στήν ἐπιλογή τῆς συγκεκριμένης ἡμέρας. Ἁπλῶς, καί αὐτό εἶ­ναι ἀκόμα πιό ἀνησυχητικό, δέν πέ­ρασε ἀπό τή σκέψη κανενός ὅτι αὐτή ἡ μέρα εἶναι πολύ ἰδιαίτερη γιά τή Μακεδονία. Μιά μέρα πού θά ἔπρεπε νά τρέξουμε στά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας γιά νά δοῦμε ἄν ἔγινε ἀφιέρωμα στήν ἐπέτειο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Νά στήσουμε αὐτί γιά νά ἀ­κούσουμε ἄν ἐπέτρεψαν οἱ Διευθυντές νά τραγουδήσει ἡ χορωδία τό «Μακεδονία ξακουστή» καί νά ψάλει τόν Ἐθνικό Ὕ­μνο. Κι ἄν ὄχι, πού συνέ­βη σέ ἀρκετά σχολεῖα τῆς Μακεδονίας, τότε ναί, νά βγοῦμε ὅλοι στούς δρόμους τῆς Θεσσαλονίκης καί νά τρέχουμε πάνω κάτω διαμαρτυρόμενοι γιατί κάποιοι θέλουν νά ἐπιβάλουν τή «μετριότητα καί τήν ψοφιο­σύνη» καί νά μᾶς κρατοῦν «κοιμισμένους στόν αἰσχρό τόν ὕπνο», τόν ὕ­πνο τῆς ἄγνοιας καί τῆς λήθης. Νά τρέξουμε μήπως καί σώσουμε ἄλλη μιά φορά τή Μακεδονία γιά νά σωθοῦ­με καί οἱ ἴδιοι. Δέν εἶναι τόσα πολλά τά χρόνια πού πέρασαν ἀπό τότε πού τό φώναζε ὁ Ἴων Δραγούμης, γιά νά κα­τα­φέρουμε νά τό ξεχάσουμε τόσο πο­λύ, τόσοι πολλοί.
 Ὄχι, λοιπόν, δέν φωτίστηκε ἡ πό­λη, ὅπως εἶχαν γιά τίτλο τά ρεπορτάζ πού κάλυψαν τή συγκεκριμένη δρά­ση. Σκοτάδι πρόσφερε αὐτή ἡ πρωτοβουλία, σκοτάδι λήθης. Σκότισε τό φῶς ἐ­κείνου τοῦ ἡρωικοῦ ἀγώ­να. Οὔτε χρει­αζόμασταν αὐτή τή μέρα ὅλους αὐ­τούς τούς ξένους πού προσκαλέσα­με στό δρομικό μας πάρτυ. Ἔπρεπε νά μεί­νουμε μόνοι μας καί νά κοιταχτοῦ­με στά μάτια. Δέν ἔχουμε ἀνά­γκη ἀπό τό δρομικό κίνημα γιά νά νιώσουμε ὑγιεῖς καί χαρούμενοι.
 Ἐκεῖνο πού μᾶς χρειάζεται εἶναι ἕνα ἀνα-δρομικό κίνημα, μιά ἀναβα­πτι­στική ἀναδρομή στό ἡρωικό παρελθόν μας. Κι ὅλοι μαζί ἑνωμένοι σέ ἕνα μεγάλο runningteam νά τρέξουμε μέχρι τή Στάτιστα καί τό Πισοδέρι, μέχρι τόν Ἄγρα καί τόν Κώττα. Νά τρέξουμε μέ­χρι τίς Πρέσπες. Ἐκεῖ πού μᾶς βρήκα­νε στόν ὕπνο καί θέλησαν νά μᾶς πνίξουν. Ἄν ὅμως πνίξουν ἐμᾶς τούς Μακεδόνες, θά καταδικαστεῖ σέ πνιγμό ὅλη ἡ Ἑλ­λάδα. Γιατί πῶς θά μπορέσει νά ζήσει χωρίς «πνεύμονες»;

 Δια-κριτικός