Οἱ κάδοι ἀραδιασμένοι. Δύο μεγάλοι γιά τά σκουπίδια, τέσσερις ἄλλοι, μικρότεροι γιά ἀνακυκλώσιμα ὑλικά: πλαστικό, χαρτί, ἀλουμίνιο καί γυαλί. Ἀνοίγεις τούς κάδους τοῦ πλαστικοῦ ἤ τοῦ χαρτιοῦ γιά νά ἀποθέσεις κάποια ὑλικά καί βλέπεις σακοῦλες μέ σκουπίδια! Γιατί, Ἕλληνά μου;
Κατανοῶ τήν ἀγανάκτησή σου. Ὅλοι σέ ξεγέλασαν. Μιλοῦσαν γιά πατρίδα καί τήν ξεπούλησαν. Μιλοῦσαν γιά διαρκῆ εὐημερία καί σύ σήμερα στρυμώχνεσαι οἰκονομικά. Ὁ ὁρίζοντας ἀρκούντως σκοτεινός. Οἱ ἐλπίδες νά φανεῖ τό οὐράνιο τόξο ἐξανεμίζονται. Καί σύ παραιτούμενος ἀπό κάθε προσπάθεια ἐπιτείνεις τό κακό στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων σου.
Ἴσως νά μουρμουρίζεις τό χιλιοειπωμένο: Ἐγώ θά σώσω τήν Ἑλλάδα; Δέν βαριέσαι, ἄς προσθέσω λίγη ταλαιπωρία! Σέ ποιούς ὅμως; Σ’ ἐκείνους πού κατάντησαν τή χώρα μας στά μαῦρα της τά χάλια; Ὄχι, ἀσφαλῶς. Δέν ἀπασχολοῦνται τά δικά τους παιδιά στή σειρά διαλογῆς τῶν ἀνακυκλώσιμων ὑλικῶν. Μήπως θέλεις νά τιμωρήσεις τόν δῆμο σου; Ἀλλά καί αὐτός ὑφίσταται τίς συνέπειες τῆς κρίσης, ἐνῶ ἐπικρέμανται οἱ ἀπαιτήσεις τῶν δανειστῶν, οἱ ὁποῖες θά ἐνταθοῦν μόλις λήξει μέ τήν πλήρη ὑποταγή μας ὁ καταστροφικός, τόσο γιά τά νοικοκυριά ὅσο καί γιά τίς ἐπιχειρήσεις, πόλεμος τῆς ἐνέργειας. Ἑπόμενος στόχος τῶν ἁρπακτικῶν θά εἶναι τό νερό.
Ἀπάτριδες ὑπῆρξαν ὅλοι ὅσοι ξεπούλησαν καί ἐξακολουθοῦν νά ξεπουλοῦν τή χώρα μας. Ὅμως δέν σημαίνει αὐτό πώς δέν ὑπάρχουν πατρίδες. Οἱ κατά καιρούς διεθνισμοί ἀπέτυχαν παταγωδῶς. Διαπράττεις καί σύ τό σφάλμα νά ταυτίζεις τήν πατρίδα μ’ αὐτούς πού τήν καπηλεύονται, μ’ αὐτούς πού ἀνιέρως ἀσελγοῦν ἐπάνω της. Ὅμως πατρίδα εἶναι κάτι πού δέν ἀνήκει σέ κανέναν καί συνάμα ἀνήκει σ’ ὅλους ἐκείνους πού τήν ἀγαποῦν. Πατρίδα εἶναι τό πατρικό μας σπίτι μέ τήν καταπράσινη αὐλή, πού λάμπει ἀπό τήν πάστρα. Ἔλαμπε, θά μέ διορθώσεις, καθώς σήμερα χάθηκε ἡ αὐλή καί οἱ κοινόχρηστοι χῶροι τῆς πολυώροφης οἰκοδομῆς θυμίζουν φυλακή! Ναί, ἀλλά γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά; Ἐπειδή κάποιοι εἶχαν ὡς μοναδικό ὅραμα τό κέρδος. Ἡ διαπλοκή τῶν πολιτικῶν προσώπων μέ τόν ἐπιχειρηματικό παράγοντα ἀφάνισε τήν ἰδιοπροσωπία τῶν ἀστικῶν μας κέντρων. Καί εἴμαστε ἡ χειρότερη χώρα σέ εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο στήν ἀνάπτυξη αὐτῶν, καθώς σπεύσαμε νά κατεδαφίσουμε ἀριστουργήματα τῆς προγονικῆς μας ἀρχιτεκτονικῆς, γιά νά ὀρθώσουμε νεοβάρβαρα πολυώροφα θηρία, ἀπό τά ὁποῖα λείπει ἡ αἰσθητική καί τό μέτρο.
Δέν ἦταν ὅμως ἡ χειρότερη ἀλλοτρίωση αὐτή, ἀλλά ἡ ἄλλη τοῦ ὑπερκαταναλωτισμοῦ. Αὐτοί πού πούλησαν τήν πατρίδα μας ἔπρεπε πρῶτα νά στραγγαλίσουν τή φωνή τῆς συνείδησής μας. Καί ἔχει δειχθεῖ ὅτι ὁ ἐπιτυχέστερος τρόπος εἶναι ὁ ἐκμαυλισμός μέσῳ τῆς εὐμάρειας. Γιγαντώθηκε ὁ ὄγκος τῶν σκουπιδιῶν μας κατά τήν τριακονταετία τῆς ἐπίπλαστης εὐμάρειας, τήν ὁποία ἄλλοι καταριοῦνται πλέον καί ἄλλοι ποθοῦν, γι’ αὐτό καί τρέφουν φροῦδες ἐλπίδες ὅτι θά ἐπανακάμψει στή χώρα μας!
Στόν ἔναγχο ἀγώνα νά φθάσουμε τούς «προοδευμένους» καί «πολιτισμένους» λαούς, αὐξάναμε τόν ὄγκο τῶν σκουπιδιῶν. Κάποιες δεκαετίες πρίν, δέν γνωρίζω ἄν ἐξακολουθεῖ, ὁ κατά κεφαλήν ὄγκος σκουπιδιῶν ἦταν δείκτης οἰκονομικῆς προόδου! Καί ἐνῶ οἱ οἰκονομικά ἀνεπτυγμένοι λαοί διεῖδαν ἔγκαιρα τόν κίνδυνο νά ταφοῦμε κάτω ἀπό τούς ὄγκους τῶν σκουπιδιῶν, ἡ χώρα μας παραμένει καί στόν τομέα τῆς ἀνακύκλωσης οὐραγός.
Τά ἀπόβλητα τοῦ ἑλληνικοῦ νοικοκυριοῦ εἶναι κατά βάση φυτικές ὕλες. Τόσα πανεπιστήμια ἔχουμε. Ποῦ μελέτες γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν φυτικῶν ἀποβλήτων! Τί θά ἔκαναν τότε οἱ χημικές βιομηχανίες πού δηλητηρίαζαν ἐπί δεκαετίες τούς ἀγρούς μας; Σέ πόσους ἄγονους χώρους θά μποροῦσε νά γίνει ἐπίστρωση μέ ἐπιφανειακό χῶμα ἀπό κομποστοποίηση, ὥστε νά φυτευθοῦν δένδρα καί νά καλλιεργηθοῦν διάφορα φυτά... Τώρα, Ἕλληνα, περιμένεις ἐσύ τήν Πολιτεία νά πράξει ὅσα δέν ἔπραξε τότε πού τό χρῆμα ἔρρεε ἄφθονο; Μπορεῖς ὅμως νά ἔχεις κάδο κομποστοποίησης ἤ, ἄν δέν διαθέτεις αὐλή, νά τά προσφέρεις σέ συγγενικό ἤ φιλικό πρόσωπο. Τά ζωικά ἀπόβλητα εἶναι πιό δύσκολα διαχειρίσιμα, ὄχι ὅμως καί ἀδύνατο. Τόσα χρήματα δαπανοῦμε γιά τήν εἰσαγωγή ζωοτροφῶν κατοικιδίων. Ἐπενδύσεις δέν πρόκειται νά γίνουν. Μποροῦμε ὅμως κατά τόπους νά στήσουμε ἐργαστήρια ἀξιοποίησης ἀποβλήτων. Πῶς; θά τεθεῖ τό ἐρώτημα, ἀφοῦ καί τά ἀπόβλητα τά διαχειρίζονται, ὄχι βέβαια χωρίς κέρδος, οἱ διαπλεκόμενοι ἰσχυροί. Μόνο ἄν ἐπανέλθουμε στό «ἐμεῖς» καί λειτουργήσουμε συλλογικά σέ τοπικό ἐπίπεδο, μπορεῖ αὐτό νά πραγματοποιηθεῖ. Πρέπει ὅμως οἱ δῆμοι νά ἀπελευθερωθοῦν ἀπό τήν τυραννία τῶν κομμάτων.
Ἀπομένουν τά πλαστικά, τά χαρτιά, τά μέταλλα. Τά πλαστικά μᾶλλον ἐκπνέουν, ὅπως καί ἡ μητέρα τους, τό πετρέλαιο, στή λήξη τοῦ αἰώνα. Θά καταστεῖ τότε πολύτιμο καί περιζήτητο ὑλικό. Καί οἱ ἄνθρωποι θά πραγματοποιοῦν ἀνασκαφές, γιά νά ἀποκαλύψουν τά «θαυμάσια» τεχνήματα πολιτισμοῦ τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας! Γιατί νά εἶναι ἡ πλαστική φιάλη ἤ σακούλα τό σῆμα κατατεθέν τοῦ πολιτισμοῦ μας; Ὅσο γιά τό χαρτί, πόσα δένδρα φυτέψαμε στόν βίο μας σέ σχέση μέ τήν ποσότητα χαρτιοῦ πού δέν ἀνακυκλώσαμε; Γιατί προτιμοῦμε τήν ἀποχαύνωση μπροστά στή μικρή ὀθόνη, ἡ ὁποία μᾶς ὠθεῖ ἔτι περαιτέρω στήν ἀλόγιστη κατανάλωση προϊόντων μέ φανταχτερά χρώματα καί σήματα πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν σέ μεταλλικό κουτί καί δέν διαθέτουμε ἐλάχιστο χρόνο κάθε ἡμέρα, ὥστε νά διαχωρίσουμε τά σκουπίδια μας σέ ἀνακυκλώσιμα καί μή; Καί σέ τελευταία ἀνάλυση: Γιατί, Ἕλληνά μου, πετᾶς τά σκουπίδια σου στούς κάδους τῶν ἀνακυκλώσιμων ὑλικῶν; Δέν συνειδητοποιεῖς ὅτι πριονίζεις τό κλαδί στό ὁποῖο στέκεσαι; Ὀρθώσου καί πάλεψε, ὥστε, ὅταν σοῦ τά πάρουν ὅλα καί σοῦ προσφέρουν ἀντικαταθλιπτικά ὡς λύτρωση ἀπό τόν ψυχικό πόνο, νά ἀρνηθεῖς.
Ἄφησα στό τέλος τό πιό σημαντικό: Ὁ Δημιουργός μας ἐγκατέστησε τούς πρωτοπλάστους στόν παράδεισο καί ἔδωσε τήν ἐντολή «ἐργάζεσθαι καὶ φυλάσσειν». Ὅταν χαθεῖ ἡ αἴσθηση ὅτι εἴμαστε διαχειριστές τῆς φύσης, ὅλα τά κακά ἕπονται. Τῆς ἀπώλειας αὐτῆς προηγεῖται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό. Καί χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται: καί τά τρομερά ἐγκλήματα καί τά μικρά παραπτώματα.
Ἀπόστολος Παπαδημητρίου