Α΄
Κουρασμένη, μαραμένη γυρίζει σήμε­ρα στό σπίτι της ἡ νεαρή δα­σκάλα. Ποῦ εἶναι ἐκείνη ἡ ἄλλοτε χα­ρούμενη κυρία Φω­τεινή μέ τή φτε­ρω­τή περπατησιά καί τό ἀετήσιο βλέμ­μα;
- Ἐκεῖ πού νόμιζα πώς «ἔστρω­σαν» τά τριτάκια μου, πάλι ἐκεῖνος ὁ ἀεικί­νητος Γρηγόρης μοῦ «χάλασε» τό μάθη­μα. Ἐνῶ ὅλα τά παιδάκια πα­ρακολουθοῦσαν μέ κομμένη τήν ἀνά­σα καί μέ δακρυσμένα τά ματάκια τους τή συγκινη­τική ἱστορία πού τούς ἔλεγα γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυ­σόστομο, μέ μιᾶς ἀκούστηκε ἀπό τό θρανίο τοῦ Γρηγόρη ἕνας παταγώδης θόρυβος. Μέ ἄτσα­λες κινήσεις ἔριξε τά βιβλία του στό δάπεδο. Τά παιδιά τρόμαξαν, βγάλανε τσυρί­δες, ὁ φταί­χτης ἄρχισε νά γελᾶ κι ἐγώ ἔμεινα ἀποσβολωμένη μέ τήν κατά­ληξη τῆς διήγησης.
Μιά φευγαλέα σκέψη μέ πτόησε. Ἄραγε ἀξίζει τόσο πολύ νά «δαπανῶ­μαι»;

Β΄
Στό μεγάλο διάλειμμα, ἐκεῖ πού ἔκανα ἐφημερία στήν αὐλή, ἔρχεται ἡ μητέρα τῆς Ἑλένης. Νόμιζα ὅτι θά μέ ρωτοῦσε πῶς νά βοηθήσει τήν κόρη της πού περνᾶ μιά δύσκολη ἐφηβεία, τώρα πού βρίσκεται στήν Γ´ Γυμνα­σί­ου. Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ κατάστασή της αὐτή ἔχει ἐπιπτώσεις καί στή σχο­λική της ἐπίδοση. Ἡ μητέρα μοῦ ἐκ­μυ­στη­ρεύτηκε τόν πόνο της. Τότε κα­τά­λα­βα τί δράμα κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἔφηβο μέ τό πρόσφατο δια­ζύγιο τῶν γονιῶν της.
Θεέ μου, φώτισέ με πῶς νά προ­σ­εγ­γίσω τήν «τραυματισμένη» μου μα­θή­τρια. Καί δέν εἶναι ἡ μόνη.

Γ΄
Ἰανουάριος. Τέλειωσε τό πρῶτο τε­τράμηνο τοῦ Λυκείου. Ἦρθε ὁ και­ρός νά δώσουμε ἐλέγχους ἐπίδοσης. Πραγμα­τικά, τί δέν ἄκουσα ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα ἀπό γονεῖς καί κηδεμόνες! Παράπονα, παράλογες ἀπαιτήσεις... Προπάντων μέ ἐνόχλησε ἡ συνήθεια μερικῶν νά δικαι­ολογοῦν μέ σθένος τά λάθη, τίς ἀταξίες, τήν ἀμέλεια τῶν παιδιῶν τους. Πῶς νά συνεννοηθῶ μα­­ζί τους; Σέ τί γλῶσσα νά τούς μιλή­σω; Ἀνέ­θαλε ὅμως ἡ ἀποκαμωμένη μου ὕπαρξη κι ἀνα­πτερώθηκαν οἱ ἄ­το­νες δυνάμεις μου ὅταν ἕνας πατέρας μοῦ εἶπε:
- Θέλω πολύ νά σᾶς εὐχαριστήσω, γιατί μέ τά μαθήματα τῆς θείας Λει­τουρ­γίας πού κάνατε στό παιδί μου, τοῦ ἀλ­λάξατε ρότα. Στενοχωροῦσε ἐ­μένα καί τή γυναίκα μου πού δέν ἐκ­κλη­σια­ζό­ταν. Ξαφνικά τό βλέπω μές στή χρονιά μόνο του, δίχως τίς δι­κές μας ὑποδείξεις, νά σηκώνεται νω­ρίς γιά τήν ἐκκλησία. Σέ μιά συζήτηση μᾶς ἀποκάλυψε τό μυ­στικό καί τόν ἐνθουσιασμό του γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
Σ᾽ εὐχαριστῶ, Θεέ μου. Ὑπάρχει ἐλ­­πίδα. Ὑπάρχουν ἀκόμη καρδιές πού προσμένουν νά ρουφήξουν τόν ζωντανό σπόρο τῆς ἀλήθειας σου.
30 Ἰανουαρίου. Καί πάλι θά χτυπή­σουν οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν γιά νά μᾶς καλέσουν νά τιμήσουμε τούς μεγά­λους οἰκουμενικούς διδασκά­λους, τούς ἅγιους Τρεῖς Ἱεράρχες, τούς προστάτες τῶν Γραμμάτων. Τέ­τοια μέρα γιορ­τάζεις, χριστιανέ εὐσυ­νείδητε ἐκπαι­δευτικέ. Σ' αὐτούς τούς καιρούς τούς ἀπνευμά­τιστους, πού ὁ βοριάς τῆς ἀ­θεΐας, τῆς ἀπιστίας, τῆς διαφθορᾶς «τ᾽ ἀρνάκια παγώνει», καρ­τεροῦμε ἀπό σένα, δάσκαλε, νά ζεστάνεις μέ τήν ἀγάπη καί τό ἀνε­πιτήδευτο χαμόγελό σου τά παιδιά μας. Στάσου ὁλόρθος στό καθῆκον σου, στητός στήν ἀποστολή σου, ἀλύ­γιστος στίς πνευματικές σου ἀξίες! Μή σέ πτοεῖ τό ἀνώριμο τῆς μαθη­τι­κῆς ἡλικίας μαζί μέ τά ἀλλο­τριωμένα χαρακτηριστικά της. Ἐσύ φύτευε στά ἄγουρα νιάτα τή γνώση καί τήν ἀρε­τή. Μπόλιασε τή χέρσα γῆ τους μέ ἀξίες καί ἰδανικά. Προσευχήσου θερ­μά γιά τή νεολαία καί ἰδιαίτερα γιά κείνους τούς «δύσκολους» μαθητές σου. Κάποτε ὁ κόπος σου, δέν μπο­ρεῖ, θά δώσει καρπούς. Ποιός ξέρει ὕστερα ἀπό χρόνια, ἴσως νά εἶσαι στή ζωή, μά ἴσως καί ὄχι, ἐκεῖνος ὁ ἄτα­κτος Γρη­γόρης, ἐκείνη ἡ «πληγωμέ­νη» ἔφηβος, ἀλλά καί τόσοι ἄλλοι πού καλῶς ἤ κακῶς σημάδεψαν τήν ἐκ­παι­δευτική σου κα­ριέ­ρα, κάπου, κά­ποια στιγμή νά ὑ­ψώ­σουν τά χέρια καί τήν καρδιά τους στόν οὐρανό καί νά εὐχα­ριστήσουν εὐ­γνώμονα τόν Κύριο γιά τόν ἀνύ­σταχτο δάσκαλό τους. Κι εἶναι αὐτή ἡ ἱερή σκηνή, αὐτό τό γλυ­κό βίωμα ἡ με­γαλύτερή σου κατα­ξί­ωση, χριστιανέ ἐκπαιδευτικέ, χτίστη τοῦ αὔριο.

Γ.Μ.