Ἔριξα μιά βιαστική ματιά στό ρολόι. «Ἕνα ἀδυσώπητο κυνήγι μέ τόν χρόνο ἡ ζωή μας», σκέφτηκα καί ἄνοιξα τό βῆμα μπαίνοντας βιαστικά στό ἀμφιθέατρο τοῦ πρώτου ἔτους. Χαμογέλασα στό θέαμα: γεμάτα ἕδρανα. Σπάνιο τό φαινόμενο, ἀλλά… εἴπαμε: πρῶτο ἔτος!
Ἔκανα νά προχωρήσω πρός τήν ἕδρα, ἀλλά ἕνα μήνυμα γραμμένο στόν τοῖχο τράβηξε τήν προσοχή μου: «Ὅποιος κοιμᾶται μέ τήν ἐλπίδα, ξυπνάει νηστικός». Δίπλα, σχεδιασμένη ἄτσαλα, μία μορφή ἀπό αὐτές τίς ἀφαιρετικές, τίς δηλωτικές τοῦ ἀρνητικοῦ συναισθήματος, μόνο γραμμές δίχως χρῶμα. Ἄρχισα νά ψάχνω μέ τό βλέμμα μήπως ἀνακαλύψω τόν νεαρό συντάκτη τοῦ μηνύματος. Μάταιος κόπος• μποροῦσε νά εἶναι ὁ καθένας.
Ἡ ὥρα περνοῦσε καί ἡ σκέψη μου ἀκροβατοῦσε ἀνάμεσα στό μάθημα καί στό σύνθημα τοῦ τοίχου. Ἀλήθεια, τί δήλωνε; Μία ἄλλη προσέγγιση τοῦ «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει»; Ἤ μήπως ἀπογοήτευση; Ζωή χωρίς ἐλπίδα; Συνηγοροῦσε σέ αὐτό ἡ ἐκφραστική σχεδίαση.
Τόσα χρόνια ἄνθρωποι μέ λόγια καί ἔργα καταλύουν τίς ζωές καί τά ὄνειρα τῶν συνανθρώπων τους, τάζοντας πολλά καί ὑποσχόμενοι περισσότερα. Τόσα χρόνια γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, ἁπλοί πολίτες, ἄνθρωποι μέ λόγο καί πνεῦμα, μέ δύναμη καί ἐξουσία, ἀλλά καί καθημερινοί ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καί τῆς διπλανῆς πόρτας, μέ τήν ἀπραξία μας καί τίς ἐπιλογές μας ὁρίζουμε τή βιωσιμότητα τῆς ἐλπίδας καί διαμορφώνουμε τήν κοινωνικο-πνευματική ζωή αὐτοῦ τοῦ τόπου. Μᾶλλον κάπου κάτι χάσαμε καί χαθήκαμε κι ἐμεῖς. Πάψαμε νά δίνουμε ἐλπίδα στούς νέους. Μήπως, ὅμως, ζοῦμε κι ἐμεῖς χωρίς ἐλπίδα;
Ζοῦμε (;) μέ τήν ἀσυνείδητη προσμονή μιᾶς στάλας ἐλπίδας. Βουλιάξαμε στά ποικίλα ἀδιέξοδά μας καί ἀδρανοποιήσαμε τήν ψυχοπνευματική μας ὑπόσταση. Ἀποστασιοποιηθήκαμε κλεισμένοι στό ἐγώ μας, ζητιανεύοντας ἀπελπισμένα… λίγη ἐλπίδα. Ποσοτικοποιήσαμε τήν ἔννοια καί χάσαμε τήν οὐσία, περιμένοντας κάποιον νά μοιράσει… λίγη ἐλπίδα...
Θά ἤθελα νά μποροῦσα νά γράψω, ὄχι στόν τοῖχο ἀλλά στίς καρδιές: «Ὅποιος ἀγωνίζεται μέ ἐλπίδα, μένει ζωντανός». Εἶναι ἡ ἐλπίδα -αὐτή πού χάσαμε- πού θέλει τόλμη καί προσωπικό ἀγώνα. Εἶναι αὐτή πού ἐδῶ κι αἰῶνες ἀστείρευτα ἀναβλύζει ἀπό τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ: ἡ βεβαιωμένη ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης πού μαρτυρᾶ τήν ἀνάσταση τῆς Ἐλπίδας, ὁδηγώντας ἀπό τόν κενό τάφο στόν καινό ἄνθρωπο.
Αὐτή ἡ Ἐλπίδα μᾶς κρατᾶ ὄρθιους καί ζωντανούς! Δῶρο ἀπό Αὐτόν πού εἶναι ἡ Ζωντανή Ἐλπίδα!
Κ. Ἄτρας