Μπροστά στό θέαμα τοῦ νεκροῦ μέ­νει ἐκστατικός ὁ κάθε ἄνθρωπος καί κυ­ριεύε­ται ἀπό φόβο. «Ὄντως φοβερώ­τατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον... πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώ­ματος βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας καὶ τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός;».

 Κι ὅμως αὐτό τό «φοβερώτατον» ἐνέχει κάποια μακαριότητα, ὅταν ἀφορᾶ στόν ἐρ­γάτη τοῦ εὐαγγελίου καί γενικό­τερα στόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού ἀγω­νίζεται γιά τήν πνευματική του τελείωση καί ἔχει ὡς κύριο στόχο τῆς ζωῆς του τή θέωση. Εἶναι «μακά­ριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνή­σκοντες ἀπ᾿ ἄρτι. Ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀνα­παύ­σωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν» (Ἀπ 14,13).
Ἕ ναν τέτοιο μακάριο ἔχουμε μπρο­στά μας τήν ὥρα αὐτή. Ἕναν κα­τα­ξιω­μένο, λαμ­­πρό ἐκπαιδευτικό, ἕναν ἐξ­αίρετο καί εὐλο­γημένο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού ἀξιώ­θηκε νά πραγματώσει τόν γρα­φικό λόγο «Γῆρας γὰρ τίμιον οὐ τὸ πο­λυ­χρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέ­τρηται. Πολιά ἐστι φρό­νησις ἀν­θρώποις, καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλί­δω­τος» (Σοφ. Σολ. 4,8-9). Δηλαδή σε­βαστός δέν εἶναι ὁ μακρόβιος, ἀλλά ὁ συνε­τός καί ἅ­γιος. Τά γηρατειά δέν τά κάνουν τιμημένα καί ἀξιοσέβαστα τά πολλά χρόνια, ἀλλά ἡ σύνεση καί ἡ φρονιμάδα. Ὁ φίλτα­τος ἀδελ­φός Σάββας –τό μαρτυροῦμε ὅσοι τόν γνω­ρίσαμε ἀπό κοντά, καί μάλιστα σέ στιγμές δύσκολες- συνδύαζε τό πολυχρόνιο μέ τή φρόνηση. Ἦταν βιολογικά πλήρης ἡμερῶν καί πνευματικά ὥριμος, πλήρης ἔργων ἀγα­θῶν καί κόπων ἱεραποστολικῶν, πλήρης χάριτος καί θείων εὐλογιῶν. Γι’ αὐ­τό ὁ Κύ­ριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, πού γνω­ρί­ζει νά οἰκονομεῖ τά πάντα «πρὸς τὸ συμ­φέρον» μας, τόν κάλεσε κοντά Του στήν κατάλληλη στιγμή, μετά τήν εἰλι­κρι­νῆ καί καταλεπτῶς ἐξομολόγησή του καί τή μετά­ληψη τῶν ἀχράντων μυ­στη­ρίων.
 Θά μοῦ ἐπιτρέψετε τήν ὥρα αὐτή τήν ἱερή, ὡς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης νά ἀναφέ­ρω λίγους ἐπαινετικούς λόγους γιά τόν κε­κοιμημένο πρόεδρό μας, πού ὑ­πῆρξε «ἔν­δο­ξος ἐν τῇ πίστει καὶ τῇ δια­κονίᾳ» τῆς Ἐκ­κλησίας καὶ τῆς Ἀδελφότητός μας. Ὑπῆρ­ξε ἐπιτυχημέ­νος καί δημιουργικός ἐκ­παι­δευ­­­τικός, μέ βαθειά συναίσθηση τοῦ λει­τουρ­γήματός του, ἐργατικός, δραστήριος, μέ ση­­­μαν­τική προσφορά στήν Ἐκκλησία, στήν ἐκ­παίδευση καί στήν κοινωνία, ἀγαπητός στούς συναδέλφους του καί σε­βαστός στούς μαθητές του.
 Ἀνεπιφύλακτα, ὅσοι τόν γνώρισαν καί συνεργάσθηκαν μαζί του ὁμιλοῦν γιά ἐξαί­ρετο θεολόγο, μέ εὐθύτητα καί εἰλικρί­νεια στούς τρόπους του. Ὁ Σάβ­βας, ὁ γνωστός σέ ὅλους ὡς «ὁ πρόεδρος τῆς Ἀπολυτρώσεως», ἀπό τήν πρώτη νεό­τητά του μαθήτευσε σέ μεγάλους ἐκ­κλησιαστικούς ἄνδρες, κοντά στούς ὁποίους στερεώθηκε στήν πίστη καί στήν χριστιανική ζωή. Ἀγάπησε τήν Ἀδελ­φό­τητα μέ ὅλη του τήν καρδιά καί τή διακό­νησε μέχρι τήν τελευταία του πνοή. Πίστευε βαθιά ὅτι ἡ Ἀδελφότητα ἐργάζε­ται γιά τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας, συμ­μετέχοντας ἐνεργά στό ἱερα­ποστο­λι­κό - δι­δακτικό ἔργο μέ θρησκευτικές ὁμιλίες, κύ­κλους μελέτης ἁγ. Γραφῆς, κατηχη­τικά, ὁμάδες νέων καί ἐνηλίκων καί κα­τασκη­νώσεις.
 Ἑκατοντάδες ὥρι­μοι σήμερα ἄνδρες, καταξιωμένοι ἐπι­στήμονες, τίμιοι οἰκο­γε­νει­άρχες, ἐπιτυχημένοι ἐπαγγελματίες καί πολλοί σεμνοί κληρικοί, θυμοῦνται μέ βα­θειά εὐγνωμοσύνη τόν ἀκούραστο ἐργάτη τοῦ εὐαγγελίου, πού ἐνέπνεε μέ τό ἀκέραιο ἦθος του, τή σοβαρότητα, τήν ἀγάπη, τόν μεστό ὀρθόδοξο καί οἰκο­δο­μητικό λόγο του καί στήριζε τίς ψυχές. Ἡ ἀνύστακτη μέρι­μνα, ἡ ἀνυπολό­γι­στη ἐθελοντική προσφορά του στό ἱερα­ποστολικό καί φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἀ­δελφότητός μας ἀναγνωρίσθηκε καί ἐπικυρώθηκε πρό τετραετίας ἀπό τό Δι­οικητικό Συμ­βούλιο τῆς «Ἀπολυτρώσεως», μέ εἰδική ἀφιερωματική τελετή.
 Ὁ ἀδελφός μας Σάββας διέθετε βα­θειά πί­στη στόν Θεό. Ἔδωσε ψυχῇ καί σώματι τή μαρτυρία τοῦ πιστοῦ στά διά­φορα προ­βλήματα πού ἀντιμετώπισε, εἰδικότερα στά τελευταῖα χρόνια τῆς ζω­ῆς του. Ὑπέμεινε τούς πόνους τῆς ἀσθέ­νειας χωρίς γογγυσμό, μέ μεγάλη ἐγκαρτέ­ρη­ση. Πάν­τοτε ἔβρισκε κατα­φύ­γιο, παρη­γο­ριά, ἐλπίδα καί στήριγμα στόν Θεό καί στήν Ἐκκλησία. Καί εἶναι ἀ­λήθεια ὅτι ὁ Θεός δέν τόν κατήσχυνε, δι­καί­ωσε τήν πίστη του. Συχνά ἔλεγε: «Προσ­εύ­χομαι στόν Θεό νά μ’ ἀξιώσει νά δῶ ὁλο­κλη­ρωμένα τρία μεγάλα ἔργα τῆς Ἀδελφό­τητος, τήν ἀνακαίνιση τῆς Κεντρι­κῆς Αἴ­θουσάς της, τό Πνευματικό Κέντρο νεό­τητος (Δημητρούλειο) καί τήν Κατασκή­νωση τῆς Καστανούσας, καί μετά ὁ Κύριος νά μέ πάρει κοντά Του», ὅπερ καί ἐγένετο κατά τήν ἐπιθυμία τοῦ ἐκλιπόντος.
 Ἀγαπητέ μας ἀδελφέ Σάββα, ἦρθε ἡ πο­λυπόθητη ὥρα νά εὐφρανθεῖς στήν ἀγ­καλιά τοῦ Νυμφίου Σου Χριστοῦ, τόν ὁποῖο τόσο ἀγάπησε καί πόθησε ἡ καρδιά σου, κατά τό ψαλμικό χωρίο «Ὃν τρόπον ἐπι­ποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑ­δάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρὸς σέ, ὁ Θεός» (Ψα 41,1)».
 Ἀνήμερα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὑψώ­σεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πέταξε στούς οὐ­ρανούς ἡ φιλόθεος ψυχή σου, μέ τό ἐφό­­διο τῶν ἀχράντων μυστηρίων τοῦ Κυρίου. Ἄ­φησες στήν οἰκογένειά σου, στήν εὐσεβῆ καί ἐνάρετη σύζυγό σου Εὐ­ανθία, στά τέσσερα παιδιά σου, στά δέκα ἐγγόνια σου καί σέ ὅλους ἐμᾶς παρά­δει­γμα πιστοῦ ἀνθρώπου καί γνήσιου χρι­στιανοῦ. Γι’ αὐτό παρα­κα­λοῦμε τόν πανάγαθο Θεό τά τέλη τῆς ζωῆς μας νά εἶναι χριστιανικά, ὅπως τά δι­κά σου, ἀδελφέ Σάββα. Τώρα πιστεύουμε ὅτι ζῆς στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, βρίσκεσαι στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καί βλέπεις τόν Θεό ὄχι ἐν ἐσόπτρῳ, ἀλλά πρόσωπο πρός πρόσωπο.
 Μέ αἰσθήματα βαθυτάτης θλίψης ἤ κα­λύτερα χαρμολύπης καί εὐγνω­μοσύ­νης, ἀλ­λά καί μέ τή βεβαία ἐλπίδα τῆς ἀναστά­σε­ως προπέμπουμε στήν αἰωνιό­τητα τόν σε­βαστό μας πρόεδρο τῆς Ο.Χ.Α. «Ἀπολύ­τρω­σις», τόν ἀγαπητό ἐν Χρι­στῷ ἀδελφό Σάβ­- βα. «Ἐπειδή μετοίκησε στίς οὐράνιες αὐ­­­λές παίρνοντας ἐπάξια τά βραβεῖα τῶν κόπων του, δέν πρέπει νά λυπόμαστε ἀλλά πιότερο νά χαιρό­μα­στε πού καρπώνεται τά ἔπαθλα γιά τούς ἄθλους του», μᾶς ἐνθαρ­ρύνει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης (Ἐπ. 5,28).
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀξιομακάριστε ἀδελφέ καί ἀξιοσέβαστε πρόεδρέ μας Σάβ­βα!

π. Μιχαήλ Κόνιας
Καθ. Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης