Βάσει τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος (ἄρ­θρα 16 καί 13) καί τῶν ἀποφάσεων 3356/1995 καί 2176/1998 τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἡ Πολιτεία ἔχει ὑπο­χρέ­ωση νά παρέχει θρησκευτική ἀγωγή στά Ἑλ­ληνόπουλα, σεβόμενη τήν ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης. Γιά τόν λόγο αὐτό τό Ὑ­πουργεῖο Παιδείας διορίζει, μετά ἀπό πρόταση τῶν τριῶν μουφτειῶν τῆς Θράκης, 300 «ἱεροδιδα­σκά­λους», γιά νά διδάξουν τό Κοράνιο στούς ἕλ­ληνες μουσουλμάνους μαθη­τές. Παρόμοιες εὐ­αι­σθησίες ἔχει ἐκδηλώσει πρός τούς ἕλληνες ἑβραίους καί ρωμαιο­καθολικούς μαθητές (πρβλ. ΦΕΚ 83/115-2016, τ. Α΄).
 Δέν διαπιστώνεται, ὡστόσο, ἡ ἴδια πρό­θε­ση τῆς Πολιτείας γιά τούς ὀρθόδοξους ἕλλη­νες μαθητές, καθώς ἐπιχειρήθηκε ὄχι μόνον ἡ μετάλλαξη τοῦ μαθή­ματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό, ἀλλά ἐπιπλέον, ὅπως ἀ­ποδεί­χθηκε ἀπό συνέδρια καί μελέτες, τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τό μάθημα τῶν Θρη­­σκευ­τικῶν ἀποτελεῖ πιστή ἐφαρμογή καί ἀντιγραφή τοῦ προγράμματος «Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειῶν γιά Παιδιά» (GNRC) τῆς νεοβουδιστικῆς ὀργάνωσης Arigatou.
 Μέ τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τό παιδί βγαί­­νει ἔξω ἀπό τήν πίστη καί τήν Ἐκ­κλησία καί στέκεται μέ οὐδετερότητα, σάν νά μήν εἶναι βαπτισμένο στόν Χριστό• ἔχει ἀπέναντί του καί σέ ἴσες ἀποστάσεις τήν ὀρ­θόδοξη διδασκαλία ἐλλιπῆ, τίς χριστια­νικές ὁμολογίες καί τίς διάφορες θρησκεῖες. Αὐτή ἡ θρησκευτική ποικιλία τοῦ προσ­­­φέρεται μεθοδευμένα ἀπό τήν ἡλικία τῶν 8-9 ἐτῶν, τό κατευθύνει σταδιακά μέ τόν ἀναστοχασμό, τόν προβληματισμό, τήν ἀμφισβήτηση τῶν πάντων στήν ἀπόρριψη τῶν ὅσων πίστευε καί στήν υἱοθέτη­ση στοιχείων ἀπό ὅλες τίς θρησκεῖες, τίς ὁποῖες διδάσκεται ἰσότιμα καί χωρίς νά τίς ἀξιολογήσει. Ἀσφαλῶς, μέ τέτοιο μαθησιακό ὁρίζοντα ὁδηγοῦνται ἀναπότρεπτα οἱ μαθητές στόν ἀποπροσανατολισμό, τή σύγχυση, τήν ἀποδοχή ἑνός θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί κατ’ ἐπέκταση στήν ἀποδόμηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνί­ας. Νά τό ἔργο τῆς Arigatou: ἡ δημιουργία διαθρησκειακῆς συνείδησης, κατά τήν ὁ­ποία ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴδιες καί  ἰσά­ξιες.
 Γιά τήν ταυτότητα, ὅμως, καί τούς σκοπούς τῆς Arigatou πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γνωστοποιεῖ  ὅτι προέρχεται ἀπό τήν ὀργάνωση Μyochikai καί ἀνήκει στά νέα θρησκευτικά κινήματα βουδιστικῆς προελεύσεως, τά ὁποῖα ἀναπτύχθηκαν στήν Ἰαπωνία τόν 20ό αἰώνα. Ἡ ἱδρύτριά της Μiyamoto Μitsu διατέλε­σε ἡγετικό στέλεχος ἄλλης βουδιστικῆς θρησκευτικῆς ὁμάδας, τῆς Reiyukai, καί ἀποχώρησε ἀπό ἐκεῖ τό 1950, μετά ἀπό σκάνδαλο φοροδιαφυγῆς καί ἄλλες κατηγορίες. Τό Ἵδρυμα Arigatou ἱδρύθηκε ἀπό τόν Takejasu Μiyamoto τό 1990 ὡς θυγατρικός ὀργανισμός του, μέ σκοπό νά ἐνισχύει τίς διαθρησκειακές δραστηριότητες, ἰδιαιτέρως μεταξύ τῶν παιδιῶν. Τό 2000 τό Ἵδρυμα Arigatou σέ συνεργασία μέ τήν ἰαπωνική ἐπιτροπή τῆς UNICEF καί τήν ὀργάνωση «Παγκόσμια Συνδιάσκεψη γιά τή θρησκεία καί τήν εἰρήνη τῆς Ἰαπωνί­ας», ἵδρυσαν τό «Παγκόσμιο Δίκτυο Θρησκειῶν γιά τά παιδιά» (GNCR), μέ σκοπό νά ἐνθαρρύνουν τή διαθρησκειακή ἐργασία καί βοήθεια τῶν παιδιῶν. Στό πλαίσιο αὐτό δημιουργήθηκε τό ἐκπαιδευτικό πρό­γραμμα LTLT (Learning To Live Toge­ther – Αn Intercultural and Interfaith Programme for Ethics Education), μέ θεμα­τολογία ἔντονου θρησκευτικοῦ συγ­κρη­­τι­σμοῦ καί προμετωπίδα τήν «πνευ­ματι­κότητα». Ἐπιπλέον, μαρτυρεῖται στά κείμενά τους ἀπόπειρα διαφήμισης καί διάδοσης ἐξωχριστιανικῶν πρακτικῶν καί δοξασιῶν, ὅπως ὁ διαλογισμός στά σχολεῖα. Ὁμολογοῦν, ἀκόμη, ὅτι συνεργάζονται μέ ΜΚΟ καί διεθνεῖς ὀργανισμούς στά πλαίσια διαθρησκειακῶν καί πολιτιστι­κῶν πρωτοβουλιῶν, οἱ ὁποῖες ἀξιοποι­οῦνται ἀπό τήν ὀργάνωση καταλλήλως γιά τήν ἐπικοινωνιακή προβολή της.
 Στήν ἴδια συχνότητα, τό 2004, ὁ Takejasu Μiyamoto ἵδρυσε τό «Συμβούλιο Διαθρησκειακῆς Ἠθικῆς Ἐκπαίδευσης γιά Παιδιά» (Interfaith Council on Ethics Education for Children). Τό Συμβούλιο αὐτό καθιέρωσε τό 2008, σέ ἐτήσια βάση, τήν «Παγκόσμια Ἡμέρα Προσευχῆς καί Δράσης γιά τά παιδιά», κατά τήν ὁποία διοργανώνονται γιά τά παιδιά ἀπό κοινοῦ θρησκευτικές συναντήσεις καί συμπροσ­ευχές διαφό­ρων θρησκευτικῶν κλάδων. Προτείνουν, μάλιστα, ἕνα κοινό κείμενο προσευχῆς μέ ἐξαιρετικά νεφελῶδες καί προβληματικό περιεχόμενο. Ἔτσι, στίς 19-11-2015 πραγματοποιήθηκε τέτοια διαθρησκειακή συνάντηση στό Santo Do­­­- min­go μέ τή συμμετοχή χριστιανῶν, ἰου­δαί­ων, ἰνδουϊστῶν, βουδι­στῶν, καθώς καί ὀ­παδῶν παραχριστιανικῶν καί νεοεποχίτικων ὁμάδων.
 Ἐπίσης, τό Ἵδρυμα Arigatou συνεργάζεται καί μέ ἄλλες ὁμάδες βουδιστικῶν ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες ἀσκοῦν, σύμφωνα μέ δηλώσεις τους, λατρεία πρός «τή φύση, τόν Βούδα, πού βρίσκεται σέ ὅλους τούς ἀν­θρώπους καί τά πράγματα». Ἀκόμη ὑπεισέρχεται καί σέ ἐκπαιδευτικά προγράμ­ματα καί δράσεις, ἐνῶ παράλληλα ἐπιδιώκει τή συνεργασία καί μέ ἐκκλησιαστικούς φορεῖς, στούς ὁποίους προτείνει δράσεις συνεργασίας καί ἐκδηλώσεις γιά θέματα εὐρύτερου ἐνδιαφέροντος, ὅπως ἡ εἰρήνη, ἡ ἐκπαίδευση, ἡ καταπολέμηση τῶν διακρίσεων κ.ἄ.
 Ἀποτελεῖ ὄντως τραγική εἰρωνεία νά θέλει ἡ Arigatou νά διδάξει τήν Ἐκκλησία πῶς νά εἶναι πιό φιλική μέ τά παιδιά! Φθάσαμε στό σημεῖο βουδιστές, ἰνδουϊστές καί πνευματιστές-μάγοι νά συμβουλεύουν τόν χριστιανικό κόσμο πῶς νά συμ­περι­φέ­ρεται, μέ σκοπό νά κερδίσει τήν προ­τίμη­ση τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων! Φαίνεται καθαρά πῶς ἡ ὀργάνωση Arigatou ἐπιδιώκει νά διεισδύσει καί νά ἀλλοιώσει τήν πίστη ὅλων τῶν θρησκειακῶν χώρων -καί τήν ἑλλη­νι­κή Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλησία-, προκειμένου νά ἐκπληρωθοῦν τά ὁράμα­τα καί οἱ σκοποί της. Βέβαια, αὐ­τά δέν τά πραγματοποιεῖ μόνη της. Ἀνιχνεύει παντοῦ συνεργάτες, μοιράζει ἀξι­ώ­- ματα καί ἁρμοδιότητες, ὑποσχόμενη «ἕνα καλύτε­ρο αὔριο γιά τά παιδιά». Ἔτσι ἐν­τόπισε συνεργάτες καί στήν Ἑλλάδα.
 Μέ ποιά λογική ἔχουν τό δικαίωμα ξέ­να κέντρα καί ὀργανώσεις μέ ἰδέες ἀντί­θε­τες πρός τήν παράδοσή μας νά σχε­δι­ά­ζουν καί νά ποδηγετοῦν τή διαπαι­δα­γώ­γηση τῶν παιδιῶν μας καί νά μετατρέπουν τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία σέ μία πο­λυθρησκειακή-συγκρητιστική διδασκαλία, μέ στόχο τήν τελική ἐπικράτηση καί ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας τῆς Νέας Ἐ­πο­χῆς;
 Ξεκάθαρα ὅμως καί ἀπερίφραστα ἡ Ἱε­ρά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τονίζει ὅτι τό Ἵδρυμα Arigatou εἶναι σα­φῶς ἀσυμβίβαστο πρός τήν ὀρθόδοξη πί­στη καί ἐπισημαίνει στήν ἀνακοίνωσή της (27-10-2016): «Συνιστᾶται ἡ προσοχή τῶν ἐκλεκτῶν λειτουργῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τήν Μέσην Ἐκ­παίδευσιν, μέ τό ὑψηλόν αἴσθημα εὐθύ­νης τό ὁποῖον διακρίνει αὐτούς, ὅπως ἀποφεύγουν συνεργασίας μετά κινήσεων καί σωματείων, τά ὁποῖα σχετίζονται μέ πρα­­κτικάς θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ».

Εὐδοξία Αὐγουστίνου