«2 Φεβρουαρίου· ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πολλά καί θαυμαστά τά γεγονότα τῆς ἑορτῆς. Ὁ Χριστός τεσσαρακονθήμερος ἀφιερώνεται στό ναό καί οἱ γονεῖς του προσφέρουν τίς καθιερωμένες θυσίες. Ὁ γέροντας Συμεών καί ἡ πρεσβύτιδα Ἄννα τόν ὑποδέχονται, δοξολογοῦν τόν Θεό καί λαλοῦν «περί αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν», ζητώντας τήν ἀπόλυσιν τοῦ βίου.
  Καί τά θαυμαστά καί παράξενα; Μᾶς τά περιγράφουν τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. «Αὐτός πού μεταφέρεται ἀπό τά Χερουβίμ καί ὑμνεῖται ἀπό τά Σεραφίμ, σήμερα στό θεϊκό ναό προσφέρεται ὡς νήπιον», «ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν». «Ὁ κόλπων τοῦ Πατρός μή χωρισθείς», «ὁ ὤν σύν τῷ Πατρί ἐπί θρόνου ἁγίου», «ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν», σέ τρεμάμενα χέρια ἑνός κουρασμένου γέροντος ἐνθρονίζεται. Ὡς Θεός δέχεται τά δῶρα πού προσφέρει ὁ Ἰωσήφ γι’ αὐτόν, τό ζεῦγος τῶν τρυγόνων ἤ δύο νεοσσούς τῆς περιστερᾶς.
  Κι ὅλα αὐτά γιά νά φέρει σέ μένα, τόν πεσμένο ἄνθρωπο, τήν ἀνάσταση καί τή σωτηρία. Γι’ αὐτό φόρεσε τήν ἀνθρώπινη σάρκα ὁ Θεός. «Νηπιάζει δι’ ἐμέ ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν, καθαρσίων κοινωνεῖ ὁ καθαρώτατος Θεός, ἵνα τήν σάρκα πιστώσῃ μου τήν ἐκ Παρθένου».
  Ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Συμεών, ἀφοῦ εἶδε νά ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία πού ἔλεγε «μή ἰδεῖν θάνατον πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου», εὐλογεῖ τήν Θεοτόκο Μαρία προφητεύοντας τά σημάδια τῶν παθημάτων πού θά τῆς προσφέρει Αὐτός τόν ὁποῖο γέννησε. Καί καθώς βλέπει τό νήπιο στά χέρια του, εὐχαριστημένος ὁ γέροντας Συμεών ζητάει ἀπ’ αὐτό τήν ἀπόλυσιν τοῦ βίου. «Καί ταῦτα Συμεών μυσταγωγούμενος, ἐπέγνω τόν αὐτόν Θεόν φανέντα σαρκί· καί ὡς ζωήν ἠσπάζετο, καί χαίρων πρεσβυτικῶς ἀνεκραύγαζεν· Ἀπόλυσόν με· σέ γάρ κατεῖδον τήν ζωήν τῶν ἁπάντων». «Μοῦ πρόσφερες, Χριστέ μου, τήν ἀγαλλίαση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας· πάρε κοντά Σου τόν πιστό σου λάτρη, πού γέρασε στή σκιά περιμένοντας γιά νά γίνει ὁ νέος ἱεροκήρυκας τῆς χάριτός Σου. Τώρα, Δέσποτα, πάρε με, ὅπως μοῦ τό προεῖπες. Τώρα, πού σ’ ἔχω στά χέρια μου, τώρα, πού τά μάτια μου εἶδαν τό προαιώνιο φῶς, τώρα πού ἡ καρδιά μου σέ νιώθει Σωτήρα καί Λυτρωτή ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, ἀλλά καί ἐμοῦ προσωπικά».
  Ὁ μέν Συμεών, ἐπειδή ἦταν «δίκαιος καί εὐλαβής», ζητάει «νῦν ἀπολύεις, Δέσποτα». Ἐμένα ὅμως, μέ φοβίζει τό «νῦν», δέν θέλω τώρα! Γιατί τά μάτια μου εἶναι ἀκόμα κλειστά, ἡ καρδιά μου σφαλισμένη γερά καί δέν ἅπλωσα καί τά χέρια μου νά σέ δεχτῶ. Γι’ αὐτό, νήπιον Δέσποτα, σέ παρακαλῶ ἐγώ ὁ νήπιος, τότε, πρίν μέ πάρεις «Λάμπρυνόν μου τήν ψυχήν καί τό φῶς τό αἰσθητόν, ὅπως ἴδω καθαρῶς καί κηρύξω σε Θεόν». Ἄνοιξέ μου τά μάτια νά δῶ τό φῶς Σου, θέρμανε τήν καρδιά κι ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά μου νά σέ δεχτῶ, καί ἔτσι, μέ Σένα στά χέρια μου νά παραδοθῶ στήν αἰώνια ἀγκαλιά Σου. Ἀμήν.

Ὁ νήπιος
Ἀπολύτρωσις 45 (1990) 21