Κάθε Ὀκτώβριο, καθώς ὁ μεγάλος Σποριάς καλεῖ τούς ἐργάτες του στόν κόπο τῆς σπορᾶς, φέρνω στό νοῦ μου τούς ἀκάματους σποριάδες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σέ κάθε ἐποχή. Καί πλάι στούς μεγάλους καί γνωστούς, δίπλα στούς Ἀποστόλους καί Πατέρες, ἀναζητᾶ ἡ ψυχή μου ἐνθάρρυνση σέ κείνους τούς μικρούς καί ταπεινούς, οἱ ὁποῖοι κράτησαν μέ δέος ἀλλά καί ζῆλο τό σπόρο τῆς αἰώνιας ἀλήθειας καί ἀφειδώλευτα τόν ἔσπειραν γύρω τους. Σέ κείνους τούς ἄγνωστους καί ἀνώνυμους ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι στήν ἱερή σκυταλοδρομία τοῦ πνεύματος προσέφεραν σκυτάλη φωτεινή τήν δια τους τή ζωή. Στούς ἁγίους καί μάρτυρες, πού ἔγιναν μέ τή ζωή τους τά ἱερά φυτά καί δημιούργησαν νέα φυτώρια καί περιβόλια χάριτος σέ ὅλη τή γῆ.

 Στά χρόνια τοῦ Νέρωνα στή βόρεια Ἰταλία, ἕνας νέος μέ φλογερή ψυχή καλεῖ τούς ἀνθρώπους μέ τό λόγο καί τό παράδειγμά του στό κάλλος τῆς ἀλήθειας τοῦ Ἰησοῦ. Σάν νά ᾿χει ἀγγέλων φτερά στά πόδια καί στήν καρδιά, ὁδοιπορεῖ καί διδάσκει. Ἡ λομβαρδική πεδιάδα δέχεται τό μήνυμα τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, αὐτό πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ συνεργάτες του εἶχαν κηρύξει σέ τοῦτο τόν τόπο. Ὁ Γερβάσιος δίνει τήν καρδιά του στόν Χριστό, δίνει τό στόμα του, τήν ὁρμή τῆς νιότης του, τό χρόνο του, τή ζωή του ὅλη. Τό μαρτύριο σφραγίζει τήν ἱερή διακονία αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού ἔταξε τή ζήση του στόν εὐαγγελισμό τῶν ψυχῶν, προσέφερε σέ φρυγμένα χείλη τό ζείδωρο ὕδωρ τοῦ οὐρανοῦ, χόρτασε τήν πείνα ἐκείνη πού βασανιστικά τυραννᾶ τόν ἄνθρωπο τόν πλασμένο γιά τήν αἰωνιότητα.
 Στό δικαστήριο ὁ ὁμολογητής τῆς πίστεως μέ τή διδασκαλία, τήν ὑπομονή καί τήν ἱλαρότητά του γίνεται πόλος ἕλξεως. Ἀλλά ὁ ἀλαζόνας ἔπαρχος Ἀνούλιος μένει ἀσυγκίνητος. Τά βασανιστήρια εἶναι στ᾿ ἀλήθεια φρικτά, ὅμως ὁ ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ στέκει ἀκλόνητος. Στό σκοτάδι τῆς φυλακῆς συναντᾶ κι ἄλλους ἡρωικούς συναθλητές. Ὁ Ναζάριος καί ὁ Προτάσιος εἶναι κι αὐτοί δέσμιοι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Στό ἀδελφικό ἀντάμωμα ὑποχωρεῖ τό σκοτάδι καί ἀχτίδες χαρᾶς πλημυρίζουν τίς καρδιές τῶν ἀγωνιστῶν. Ἐνθαρρύνουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί σμίγουν τά λόγια καί τά δάκρυα σέ προσευχή. Μέ κοινό τό φρόνημα θά πορευθοῦν μαζί καί στόν διά ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο. Τή ζωή καί τό μαρτύριό τους τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στίς 14 Ὀκτωβρίου καί προτρέπει κι ἐμᾶς νά γενοῦμε συνεχιστές τῆς δικῆς τους ζωῆς καί διακονίας, μέτοχοι στό μόχθο τῆς σπορᾶς ἀλλά καί στό γιορτάσι τοῦ θερισμοῦ.

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 59 (2004) 200