Ὁ ἐγκέφαλος εἶναι «τό πιό πολύπλοκο ἑνάμισι κιλό στό σύμπαν». Εἶναι  τό θαῦμα τῆς Δημιουργίας. Γεννιόμαστε μέ 100 δισεκατομμύρια νευρῶνες καί προσ­τίθενται 250.000 ἕως 500.000 νέοι, οἱ ὁποῖοι σχηματίζονται κατά τούς πρώτους μῆνες τῆς ζωῆς τοῦ βρέφους. Δέν εἶναι ὅμως μόνον ὁ τεράστιος ἀριθμός τῶν νευρώνων, ἀλλά καί ὁ ἀριθμός τῶν συνάψεων ἤ τῶν συνδέσεων μεταξύ τῶν νευρώνων πού εἶναι ἐπίσης ἐξαιρετικά μεγάλος. Οἱ πρώιμες ἐμπειρίες εἶ­ναι ζω­τικῆς σημασίας. Ἡ πιό ἔντονη ἀνάπτυ­ξη τῶν συνδέσεων τοῦ ἐγκεφάλου παρατηρεῖται στά τρία μέ τέσσερα πρῶτα χρόνια τοῦ παιδιοῦ, διότι ὁ ἐγκέφαλος στήν ἡλικία αὐτή εἶναι πιό «πλαστικός» καί ἑπομένως εἶναι σέ θέση νά δημιουργεῖ νέες συνδέσεις.
 Ἐνέργειες, πράξεις ἤ παραλείψεις ἀλλά καί προκαταλήψεις τοῦ οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος παίζουν πρωταρχ­ικό ρόλο στή δημιουργία εὐνοϊκῶν συν­θη­κῶν ἤ μή γιά τό μικρό παιδί. Ἀπό τούς πιό σημαντικούς παράγοντες εἶναι ἡ ἀ­νάπτυξη τῆς γλωσσικῆς ἱκανότητας καί ἐπικοινωνίας τοῦ βρέφους μέ τούς γονεῖς καί τούς γύρω του, καθώς καί ὁ ἐμπλουτισμός τοῦ λεξιλογίου του. Εἶναι εὐρύτατα διαδεδομένο ὅτι ἡ τηλεόρα­ση καί τά κατάλληλα DVD εἶναι ἰδανικά μέσα, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τήν ἀνάπτυξη τῆς γλωσσικῆς ἱκανότητας τοῦ παιδιοῦ. Καί ὅμως αὐτό εἶναι μύθος, ὁ ὁ­ποῖος ἔχει γίνει εὐχαρίστως ἀποδεκτός ὡς ἀδιαμφισβήτητη ἀλήθεια, ἡ ὁποία «κνήθει τὴν ἀκοήν» (=γαργαλᾶ τά αὐτιά) ὅ­λων μας. Συνέβη τελικά αὐτό πού ἀνα­- φέρει ἡ Γραφή: οἱ ἄνθρωποι «ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται» (Β´ Τι 4,4).
 Ἄς ἀκούσουμε τούς εἰδικούς:
 •Ἡ Ἀμερικανική Παιδιατρική Ἀ­καδημία σέ ἀνακοίνωσή της συνιστᾶ στούς γονεῖς νά ἀποτρέπουν τά παιδιά τους, ἡλικίας κάτω τῶν δύο ἐτῶν, νά πα­ρα­κολουθοῦν τηλεόραση. Τά δύο πρῶ­τα χρόνια της ζωῆς τους, ἐξηγεῖ, εἶναι πολύ σημαντικά γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐγκεφάλου καί τά παιδιά χρειάζονται τήν ἐπικοινωνία καί ἀλληλεπίδραση μό­νο μέ ἐνήλικες καί παιδιά.
 •Σέ μελέτη πού δημοσιεύτηκε στά Ἀρχεῖα Παιδιατρικῆς καί  Ἐφηβικῆς Ἰα­τρι­κῆς οἱ ἐρευνητές διαπίστωσαν ὅτι τά μωρά πού παρακολουθοῦσαν τηλεόραση διέκοπταν τήν πρόοδό τους στή γλωσσική καί γνωστική ἀνάπτυξή τους. Γνωστική ἀνάπτυξη θεωρεῖται ἡ ἱκανότητα τοῦ παιδιοῦ νά μαθαίνει καί νά λύ­νει προβλήματα.
 •Σέ παρόμοια ἀποτελέσματα κατέληξε καί μία ἀντίστοιχη μελέτη τοῦ Πανε­πιστημίου τῆς Οὐάσινγκτον. Ἡ παρα- κολούθηση τῆς τηλεόρασης μειώνει τήν πιθανότητα ἐκμάθησης νέων λέξεων. «Οἱ ἐνήλικες συνήθως προφέρουν περίπου 941 λέξεις ἀνά ὥρα», λέει ὁ παιδίατρος Δημήτρης Χριστάκης, καθηγη­τής τοῦ ὡς ἄνω Πανεπιστημίου. Καί προσθέτει: «Ἡ μελέτη μας διαπίστωσε ὅτι οἱ λέξεις τῶν ἐνηλίκων ἔχουν σχεδόν ἐξαλειφθεῖ ἐντελῶς, ὅταν ἡ τηλεόραση ἔ­χει ὡς ἀκροατή τό παιδί».
 •Μία τρίτη μελέτη ἔδειξε ὅτι κάθε ὥρα μπροστά στήν τηλεόραση, σέ βίντεο ἤ DVD στοιχίζει στά μωρά ἕξι ἕως ὀ­χτώ λιγότερες λέξεις στό λεξιλόγιό τους μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τή γνωστι­κή, γλωσσική, συναισθηματική καί κοινωνική τους ἀνάπτυξη.
 Οἱ ἐρευνητές διαπίστωσαν ὅτι τή με­γαλύτερη ἀρνητική ἐπίδραση ὑφίσταντο τά βρέφη μεταξύ 8 καί 16 μηνῶν. Στήν ἡ­λικία αὐτή ἀρχίζουν νά σχηματίζονται οἱ γλωσσικές δεξιότητες. Τά νήπια αὐτά ὑ­στεροῦν κατά 10% στίς γλωσσικές δεξιότητες σέ σχέση μέ ἐκεῖνα πού ποτέ δέν παρακολούθησαν βίντεο κ.τ.ὅ.
 •Ὁ Dr. Vic Strasburger, ἐκπρόσωπος τῆς Παιδιατρικῆς Ἀμερικανικῆς Ἀκαδημίας, ἐξηγεῖ: «Τά νήπια γιά νά μάθουν χρειάζονται τήν ἀλληλεπίδραση πρόσ­ω­πο μέ πρόσωπο. Δέν ὑπάρχει ἀλληλε­πί­δραση μέσῳ τηλεόρασης ἤ βίντεο. Ἐπιπλέον, ἡ τηλεόραση παρεμβαίνει σέ κρίσιμα ἐγκεφαλικά δίκτυα πού δημιουργοῦνται κατά τήν πρώιμη ἀνάπτυξη τοῦ ἐγκεφάλου».
 •Ἡ Patricia Kuhl, Ph.D, πολυβραβευμένη καθηγήτρια τοῦ Τμήματος Λόγου καί  Ἐπιστημῶν Ἀκοῆς στό Πανεπιστήμιο τῆς Οὐάσινγκτον, τονίζει μέ ἔμφαση: «Τά βρέφη μαθαίνουν τούς ἤχους τῆς γλώσσας μόνο ὅταν παίζουν μέ ἕνα ζωντανό πρόσωπο.  Δέν μποροῦν νά μάθουν ἀ­πό ἕνα βίντεο ἤ ἀκούγοντας τούς ἤχους ἀπό CD. Στήν προσωπική ἀλληλεπίδρα­ση, οἱ ἐνήλικες μποροῦν νά ἀνταποκριθοῦν ἄμεσα στίς ἀνάγκες καί στά ἐν­διαφέροντα τοῦ παιδιοῦ πού γεννιοῦν­ται στή δεδομένη στιγμή. Αὐτή ἡ ἀλληλεπίδραση βοηθάει τό βρέφος νά μά­θει παρατηρώντας τό βλέμμα, τίς ἐκ­φράσεις καί τίς χειρονομίες τοῦ προσώπου πού τό φροντίζει. Κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ὁ γονιός καί τό βρέφος χτίζουν μία σχέση πρίν κἄν ξεκινήσει ἡ ἀληθινή συνομιλία μεταξύ τους».
 Αὐτή ἡ ἀπαραίτητη σχέση εἶναι τό μυστικό τῆς ἐπιτυχημένης καί ἰσορροπημένης συναισθηματικῆς ἀνάπτυξης τοῦ παιδιοῦ, πού ἡ παρακολούθηση τῆς τηλεόρασης ἀδυνατεῖ νά ἐξασφαλίσει. Ὁ καθηγητής Χριστάκης θά τονίσει: «Ἡ τηλεόραση κινεῖται σέ ἕνα σουρεαλιστικό ρυθμό. Τά προγράμματα αὐτά εἶναι πολύ πολύ γρήγορα. Τά νήπια νομίζουν ὅτι τό­σο γρήγορος εἶναι ὁ πραγματικός κόσμος. Ἡ ὑπερδιέγερση κατά τή βρεφική ἡλικία μπορεῖ νά ὁδηγήσει σέ προβλήματα τοῦ ἐγκεφάλου. Ὁ ἐγκέφαλος τῶν μικρῶν παιδιῶν εἶναι διαφορετικός ἀπό τῶν μεγάλων. Τά βρέφη δέν ἐπεξεργάζονται τό περιεχόμενο. Ἁπλῶς δέχονται βομβαρδισμό εἰκόνων καί ἤχων».
 Ἄν δέν ἔχει ἀκόμη καταρρεύσει μέ­σα μας ἡ… «ἀ­λή­θεια», ἴσως μᾶς βοηθήσει μία εἴδηση ἀπό τή μή συντηρητική Γαλλία:
 Ἀπό τό 2008, ἡ Γαλλική Ραδιοτηλεοπτική Ἀρχή ἀ­πα­γόρευσε στά γαλλικά κα­νά­λια νά προβάλλουν τη­λε­ο­πτι­­κές ἐκπομπές πού ἀπευθύνονται σέ παιδιά ἡ­λικίας κάτω τῶν τριῶν ἐ­τῶν. Τό Ἀνώτατο Ὀπτικοακουστ­ι­κό Συμβούλιο δικαιο­λό­­γη­σε τήν ἀπό­φα­ση αὐ­τή μέ τήν ἐπισήμαν­ση ὅτι «ἡ παρακολούθηση τῆς τηλεόρασης λειτουργεῖ ἐπιζήμια στήν ἀ­νάπτυξη τοῦ παιδιοῦ ἡλικίας κάτω τῶν τριῶν ἐ­τῶν, ἐνῶ παράλλη­λα ἐ­γκυ­μο­νεῖ μία σειρά κινδύνων, καθώς ἐν­θαρρύνει τό πνεῦ­μα ἀ­δρά­νειας, τήν ἀρ­γή ἐκμάθηση τῆς γλώσσας, τήν ὑ­περ­δι­έ­γερση, τήν ἐμ­φάνι­ση διαταραχῶν στόν ὕπνο καί στή συγκέντρωση, κα­θώς καί τήν ἐξάρτηση ἀπό τίς ὀθόνες».
 Ὅταν τό παιδί ἤ τό ἐγ­γόνι μας χαμογελάει στήν τηλεόραση, ἐκείνη δέν τοῦ χαμογελᾶ. Αὐτό μπορεῖ νά τό ἐπηρεάσει κοινωνικά  καί ψυχολογικά! Ἄς τοῦ ἀν­ταποδώσουμε τό δικό μας χαμόγελο βγαλμένο ἀπ᾽  τήν καρδιά μας!

Ἀθαν. Ἀστ. Γκάτζιος

Ἀπολύτρωσις 70 (2015) 208-210