Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ - Ἐξαρτήσεων καὶ Ἐμφύλων Ταυτοτήτων προκάλεσε πανελλήνιο σάλο γιὰ τὸν τρίτο ἄξονά της, τὸν σχετικὸ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες», ἀφοῦ θεωρήθηκε ἐπιχείρηση ἀποδόμησης τῆς ὀντολογικῆς ὑπόστασης τοῦ ἀνθρώπου. Στὴ συνέχεια ἡ προσπάθεια νὰ γίνουν διευκρινίσεις γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ἀποκάλυψε τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν ὁποία οἱ ὑπεύθυνοι διαχειρίζονται καὶ προωθοῦν ἐξουσιαστικὰ καὶ καταναγκαστικὰ τὴν ἐπιβολὴ ἀντιλήψεων, ὄχι μόνο ἀντιθέτων προς την πίστη καὶ τὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά και ἀστήρικτων ἐπιστημονικὰ.
Παραθέτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς διευκρινιστικὲς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου: «Τώρα τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει. Στὰ σχολεῖα θέλουμε νὰ συζητηθοῦν οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια, στοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, ἡ ἰσότητα τῶν φύλων».
Μὲ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν παραπάνω δηλώσεων ἀναπηδοῦν μέσα μας αὐθόρμητα κάποια ἐρωτήματα: Ποιὸ εἶναι τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο «ἔχει κάπως παρεξηγηθεῖ»; Τὸ ὅτι ἡ ἐγκύκλιος στὸν τρίτο ἄξονα θεματολογίας ἀναφέρεται ἁπλῶς καὶ μόνον στὶς σχέσεις ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ στὴν ἰσότητα τῶν φύλων, ἐνῶ οἱ ἐπικριτές της φαντάζονται καὶ ἀναφορὰ στὴν ἀποδοχὴ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων ὡς φυσιολογικῶν; Ἀλλὰ τὴν πρόθεση τῶν συντακτῶν τὴν ἀποκαλύπτει ἡ εἰκόνα τοῦ τρίτου ἄξονα τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένη στὴ γνωστὴ ἐγκλυκλιο.
Καὶ ἐρωτοῦμε: Ὁ γενικὸς τίτλος τοῦ ἄξονα «Ἔμφυλες ταυτότητες» δὲν ἐμπεριέχει τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Οἱ ὑπότιτλοι στὶς θεματικὲς γιὰ μαθητὲς «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο» καὶ «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» δὲν μαρτυροῦν εὐνοϊκή ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας στάση με στόχο τὴν ἀναγνώρισή της ὡς φυσιολογικῆς κατάστασης; Ὁ ὑπότιτλος στὶς θεματικὲς γιὰ γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοὺς «Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» δὲν παραπέμπουν σαφέστατα στήν ἀντίληψη ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ σοδομιτισμὸς, εἶναι φυσιολογική μορφή σχέσης στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία; Τόσο ἄσχετοι στὸ νὰ κατανοοῦν ἕνα κείμενο εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔκριναν καὶ κατέκριναν τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς ἐγκυκλίου; Ἤ μήπως πρόθεση τῶν συντακτῶν τῆς ἐγκυκλίου ἦταν νὰ δοθῆ ἡ εὐκαιρία στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ στοὺς ἐγκεκριμένους φορεῖς νὰ μιλήσουν γιὰ τὸ καταστροφικὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν κοινωνία;
Ἄν πράγματι τὸ «παρεξηγημένο ζήτημα … δὲν ἰσχύει», κατὰ τὴν δήλωση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ, τότε γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν προχώρησε νὰ καταδικάση τέτοιου εἴδους ἀντιλήψεις καὶ προσπάθειες; Γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀκούστηκε οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀντίδραση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο στὶς δηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῶν Συλλόγων, οἱ ὁποῖοι τὸ συγχαίρουν γιὰ τὴν συγκεκριμένη πρωτοβουλία του καὶ προτρέπουν τὰ στελέχη του νὰ μὴν πτοηθοῦν ἀπὸ τὶς διάφορες ἀντιδράσεις, ἀλλὰ νὰ μείνουν σταθεροὶ καὶ ἀταλάντευτοι στὴν πραγματοποίηση τῶν ἀποφάσεών τους;
Τὰ κείμενα καὶ οἱ λόγοι, ποὺ ἀσκοῦν κριτικὴ στὴν ἐγκύκλιο γιὰ τὸν ἄξονα «Ἔμφυλες Ταυτότητες» περιέχουν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα καὶ προκλητικὰ ἐρωτήματα, τόσο γιὰ διαδικαστικὰ, ὅσο καὶ γιὰ οὐσιαστικὰ ζητήματα. Ἔχουν τὴν ἐντύπωση οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι μποροῦν νὰ τὰ προσπεράσουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ἰσχὺ τῆς ἐξουσίας, μὲ μία γενικόλογη καὶ ἐκτὸς πραγματικότητας διευκρίνιση ὅτι «τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει» καὶ μὲ ἕνα κολακευτικὸ πυροτέχνημα «ὅτι ἡ Ἱεραρχία ἔχει τὴ σοφία νὰ καταλάβει καὶ τὶς ἐγκυκλίους καὶ τὶς διευκρινίσεις»;
«Ἄν πρέπει νὰ πιστεύουμε κάπως στὸν Πλάτωνα, γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο ὅριο τῆς ἀδικίας, τὸ νὰ φαίνεται κανεὶς δίκαιος χωρὶς νὰ εἶναι» (Πρὸς τοὺς νέους, 6· ΕΠΕ 7,334).
Εἶναι κρῖμα! Ἄνθρωποι, ποὺ τοὺς ἔχει ἀνατεθῆ ἡ πιὸ ὡραία καὶ πιὸ σημαντικὴ ἀποστολή, ἡ καλλιέργεια τῶν νέων ἀνθρώπων, νὰ πνίγονται μέσα στὴν ὑποκρισία, φιλοδοξώντας νὰ γίνουν ἀποδομηταὶ τῆς πιὸ ἀληθινῆς παιδείας, τῆς Ὀρθόδοξης παιδείας, αὐτῆς ποὺ γαλούχησε γενεὲς, οἱ ὁποῖες μεγαλούργησαν.
Εὐτυχῶς ὑπάρχει τὸ καλὸ «προζύμι», οἱ συνειδητοποιμένοι γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί. Αὐτοὶ ποὺ μάχονται πνευματικὰ καὶ ἀντιστέκονται μὲ στέρεη τὴν πίστη ὅτι στὸ τέλος θὰ νικήση ἡ Ἀλήθεια.
Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.
Στήν ἐποχή μας, ἐποχή πού τό παράλογο διεκδικεῖ μέ λογικοφανῆ ἐπιχειρήματα τή θέση τοῦ λογικοῦ, πού ἡ διαστροφή βαπτίζεται ἐλευθερία καί ἀναφαίρετο δικαίωμα, πού ἐν ὀλίγοις πραγματοποιεῖται καί πάλι ὁ προφητικός λόγος, ὅτι κηρύσσεται «τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν» (Ἠσ 5,20), δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξη ἡ ἀμνήστευση καί ἡ ἔντονη διαφήμιση ἀπό ποικίλους κύκλους τοῦ πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Οἱ Χριστιανοί ἔχουν χρέος καί εὐθύνη νά μή μισοῦν καί νά μήν ἀπορρίπτουν κανέναν συνάνθρωπό τους. Οὔτε φυσικά ἁρμόζει στούς πιστούς νά ἐπιχειροῦν νά περιορίσουν ἤ νά κατευθύνουν αὐταρχικά τίς ἐπιλογές κάποιου ἤ κάποιων. Δέν μποροῦν ὅμως καί νά μήν διαμαρτύρονται ἐνάντια σέ συμπεριφορές καί νοοτροπίες ὀλέθριες ὄχι μόνο γιά τήν γενιά μας, ἀλλά κυρίως γιά ὅσες ἀκολουθοῦν· τίς γενιές τοῦ αὔριο· τό μέλλον τοῦ τόπου μας.
Γι’ αὐτό καί εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομνησθοῦν ἐπί τοῦ θέματος ὁρισμένες κρίσιμες ἀλήθειες: Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν εἶναι φυσιολογική κατάσταση, ὅπως τόσο ἔντεχνα προσπαθοῦν πολλοί ἐδῶ καί χρόνια νά μᾶς πείσουν. Ἀντίθετα εἶναι ἁμαρτία καί ἀποτέλεσμα ἁμαρτίας. Εἶναι, ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, συνέπεια τῆς μωρίας καί τῆς ἀσέβειας τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (βλ. Ῥω 1,22-27). Μάλιστα ἡ ἁγία Γραφή ὑπογραμμίζει ὅτι τό συγκεκριμένο πάθος εἶναι «βδέλυγμα» (Λε 18,22) ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, δηλαδή ἀηδιαστική ἀποστροφή. Τό πάθος αὐτό ὁδήγησε στόν πλήρη, ἐξοντωτικό ἀφανισμό τίς πόλεις τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας, οἱ ὁποῖες «πρόκεινται δεῖγμα», ὅπως τονίζει καί πάλι ἡ Γραφή (βλ. Ἰδ, 7)· δηλαδή ἀποτελοῦν κανόνα καί γνώμονα, πού δείχνει ξεκάθαρα σέ ποιά, αἰώνια πλέον, καταδίκη ὁδηγεῖ αὐτή ἡ ἀντίθεη συμπεριφορά. Καί ἀκόμη, ἡ ἁγία Γραφή ἐπιτρέπει νά ἐννοήσουμε σαφῶς ὅτι τό συγκεκριμένο παρά φύσιν πάθος, ὅπως καί ἄλλα τέτοια, ἀφάνισαν στήν ἀρχαιότητα ὁλόκληρα ἔθνη, πού ἀποσύρθηκαν ἐντελῶς ἀπό τό προσκήνιο τῆς ἱστορίας∙ ἐπειδή ἀκριβῶς προσβάλλει τήν ἴδια τήν ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅλα ὅσα ἀναφέρθηκαν δέν ἀποτελοῦν ἀπειλή -δέν ἀπειλεῖ ὁ Θεός. Ἐπισημαίνουν ἁπλῶς ὅτι τέτοιες καταστάσεις εἶναι, ὅπως λέχθηκε ἤδη, συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή ἐσφαλμένων προσωπικῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγάπη καί ἔλεος. Ἔγινε ἄνθρωπος καί θυσιάσθηκε «ὑπέρ πάντων», γιά ὅλους μας, χωρίς προσωποληψία. Ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία του, γιά νά ἀποτελέσει αὐτή πνευματικό ἰατρεῖο καί νοσοκομεῖο· ὥστε ὅποιος θέλει, νά ἀπολαμβάνει ἐκεῖ λύτρωση καί αἰώνια ζωή. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ρητῶς: «Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι. Καὶ ταῦτά τινες ἦτε· ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν» (Α΄ Κο 6,9-11). Δηλαδή ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, θεραπεύεται. Τήν θεραπεύει ὁ Χριστός μέ τόν λόγο του καί μέ τό μυστήριο τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του. Δέν ἔχει σημασία πόσο καί πῶς ἤμασταν κάποτε δοῦλοι της. Αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι ἡ μετάνοιά μας. Ἡ ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας. Νά ἀποφασίσουμε ἐλεύθερα νά ἐγκαταλείψουμε τά πάθη μας, νά μισήσουμε τήν πλάνη καί νά ἐπιστρέψουμε στό σπίτι τοῦ οὐράνιου Πατέρα.
Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων καί αὐτή εἶναι ἡ πρόταση τῆς Ἐκκλησίας σ’ ὅποιον καλοπροαίρετα θέλει νά ἀκούσει τόν λόγο της.
Εὐάγγελος Δάκας
Δρ Θεολογίας, Φιλόλογος