Τά Χριστούγεννα, τή μητρόπολη καί ρίζα τῶν ἑορτῶν, φρόντισαν οἱ ἐπιτήδειοι νά τήν ὑποβαθμίσουν μέ τήν ἐμπορευματοποίηση καί τήν ὑπερκατανάλωση, καί νά τήν ἀπογυμνώσουν ἀπό τό πνευματικό καί ὑψηλό νόημά της. Τώρα οἱ ψυχροί ἐκτελεστές τῆς πολυπολιτισμικότητας τή βομβαρδίζουν ἀνελέητα. Στή σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία σημειώνονται ὅλο καί περισσότερα περιστατικά ἐκδίωξης τῆς Χριστοῦ Γέννας. Καταγράφουμε κάποια ἀπό τά πολλά περιστατικά πού συνέβησαν τά Χριστούγεννα τοῦ 2010, μέ σκοπό τήν ἐκπαραθύρωσή τους ἀπό τίς χριστιανικές κοινωνίες.
Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή κυκλοφόρησε τό 2010 πάνω ἀπό τρία ἑκατομμύρια ἡμερολόγια τοῦ 2011 γιά τά σχολεῖα τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Βρετανίας, στά ὁποῖα περιλαμβάνονται οἱ γιορτές τῶν Ἑβραίων, Ἰνδουϊστῶν, Μουσουλμάνων καί τῶν Σίχ. Δέν γίνεται ὅμως καμία ἀναφορά στίς χριστιανικές γιορτές οὔτε φυσικά καί στά Χριστούγεννα. Στήν κενή σελίδα τῆς 25ης Δεκεμβρίου ἀναφέρεται ἕνα ἄσχετο μέ τή γιορτή μήνυμα, ἐνῶ στή χριστουγεννιάτικη κάρτα τῆς ἴδιας Ἐπιτροπῆς σημειώνεται ἁπλῶς «Γιορτινές εὐχές».
Ἕνα ἄλλο περιστατικό ἔχει σχέση μέ τόν Βρετανικό Ἐρυθρό Σταυρό, ὁ ὁποῖος σέ 430 καταστήματά του ἀπαγόρευσε τίς φάτνες, τά δέντρα καί γενικά τίς χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, πού θά μποροῦσαν νά προσβάλουν τούς μουσουλμάνους. Ἔδωσε ἐντολή οἱ εὐχετήριες κάρτες νά ἀναγράφουν «Καλές γιορτές» ἤ «τίς καλύτερές μας εὐχές». Τίποτε δέν πρέπει νά παραπέμπει στά Χριστούγεννα. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ἕνας ἀπό τούς ἐξέχοντες μουσουλμάνους πολιτικούς τῆς χώρας δήλωσε: «Εἶναι ἀνόητο νά σκεφτεῖ κανείς ὅτι οἱ μουσουλμάνοι θά προσβληθοῦν ... Στή δουλειά μου, ὅλο τό προσωπικό μου γιορτάζει τά Χριστούγεννα καί ἐγώ γιορτάζω μαζί τους».
Στήν ἄλλη πλευρά τοῦ Ἀτλαντικοῦ, τό Ἐφετεῖο τῆς Φιλαδέλφειας τῶν προοδευτικῶν Η.Π.Α. ἐνέκρινε τή στάση συνοικιακοῦ σχολείου τό ὁποῖο ἀπαγόρευσε στούς μαθητές του νά τραγουδήσουν τά κάλαντα καί τά γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ὅπως τό «Silent Night», «Joy to the World», «Oh, Come All Ye Faithful» καί «Hark the Herald Angels Sing», ἐνῶ ἐνέκρινε τό «Rudolph the Red-Nosed Reindeer» («Rudolph» τό ἐλαφάκι) καί τό «Frosty the Snowman» («Frosty» ὁ χιονάνθρωπος)!
Νομικοί ὑποστήριξαν ὅτι πίσω ἀπό τήν ἀπαγόρευση τοῦ σχολείου σχετικά μέ τίς χριστουγεννιάτικες μελωδίες κρύβεται ἡ πολιτική τῆς κυβέρνησης πού ἀποδοκιμάζει καί ἐχθρεύεται τή θρησκεία, παραβιάζοντας τήν ἱδρυτική ρήτρα τοῦ Συντάγματος τῶν Η.Π.Α. Δήλωσαν μάλιστα τά ἑξῆς: «Τά Χριστούγεννα εἶναι μία ἐθνική ἀργία· γιορτάζουμε τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν γιορτάζουμε τή γέννηση τοῦ Frosty τοῦ χιονάνθρωπου ἤ τοῦ Ροῦντολφ τοῦ ἐλαφιοῦ!... Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα γιά τό πῶς τά δικαστήρια ἔχουν διαστρέψει καί μετατρέψει τυραννικά τήν ἱδρυτική ρήτρα σέ ὅπλο κατά τῶν χριστιανῶν στόν πόλεμο κατά τῶν Χριστουγέννων».
Ἀλλά καί στόν τόπο ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός, στή Βηθλεέμ, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν ἰσλαμιστῶν φονταμενταλιστῶν, τά ἐργαστήρια κλωστοϋφαντουργίας στή Χεβρώνα καί στήν Ἰερουσαλήμ, παρῆγαν καί πουλοῦσαν μπλουζάκια καί ἄλλα προϊόντα πού ἀπεικονίζουν τό ναό τῆς Γεννήσεως χωρίς τό σταυρό, γιά νά μήν ἐνοχλοῦνται οἱ μουσουλμάνοι.
Πάντως ἐδῶ καί 2.000 χρόνια κανείς ἀλλόθρησκος δέν εἶχε πρόβλημα. Καί ἔχουν τώρα οἱ κοινωνίες ὅπου οἱ χριστιανοί ἀποτελοῦν τή συντριπτική πλειοψηφία τους; Αὐτή εἶναι ἡ περίφημη παγκοσμιοποίηση, μέ τά ἀντιρατσιστικά της κηρύγματα, πού ἐν τέλει καταντοῦν ἀντιχριστιανικές ἀποφάσεις!
Ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι τά Χριστούγεννα βρίσκονται στό στόχαστρο τῆς Νέας Τάξης, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τό ρόλο τοῦ σύγχρονου Ἡρώδη. Καθώς ἀποτελοῦν ἕναν ἀπό τούς πιό συνεκτικούς δεσμούς τῆς κοινωνίας, βάλλονται πανταχόθεν. Ἔτσι, ὁ πόλεμος ἐναντίον τους στίς χριστιανικές κοινωνίες ὁλοένα καί ἐντείνεται. Καί αὐτό, γιατί στή Νέα Τάξη ὑπάρχουν μόνο πολίτες καί ὄχι κοινωνίες. Μέ τήν ὑποβάθμιση ἤ καλύτερα τήν ἐξαφάνιση τῶν Χριστουγέννων εἶναι προφανές τί θέλουν νά πετύχουν: τή μετατροπή τοῦ πολίτη σέ ὑπήκοο-πιόνι, πού δέν θά συναισθάνεται ὅτι εἶναι μέλος τῆς λαϊκῆς κοινότητας, δέν θά ἔχει πνευματικές ρίζες οὔτε πνευματικές ἀνατάσεις καί ἀναφορές. Μόνον ἔτσι ἐξυπηρετοῦνται τά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅλοι ἐκεῖνοι ὅμως πού ἐπιμένουν νά συνεχίζουν τό ἔργο τοῦ Ἡρώδη ἄς μήν ξεχνοῦν ὅτι τό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ», ἀφοῦ «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου».
Καί κάτι ἀκόμη: Τά Χριστούγεννα δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ὅσο ἀπό μᾶς τούς λεγόμενους χριστιανούς, πού ἐν ὀνόματι τοῦ προοδευτισμοῦ συμμορφωνόμαστε μέ ὅλα τά ἀντιχριστουγεννιάτικα μηνύματα. Ἐγκαταλείποντας τή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας μας ζητοῦμε καταφύγιο στά χιονοδρόμια, στά ρεβεγιόν ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλοτριώνουμε τόν ἑορτασμό τῶν Χριστουγέννων καί νά στεροῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας αὐτές τίς μεγάλες πνευματικές εὐκαιρίες. Εὐθύνη καί ὑποχρέωσή μας εἶναι νά γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα ὅπως μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας καί ὅπως τά μάθαμε ἀπό τή ζωοδότρα παράδοσή μας. Τό χρωστοῦμε στόν ἑαυτό μας καί ταυτόχρονα στίς γενιές πού μᾶς ἀκολουθοῦν. Ἰδιαίτερα φέτος πού οἱ ψυχές μας κουρασμένες ἀπό τήν παταγώδη κατάρρευση τῶν πάσης φύσεως πύργων τῆς Βαβέλ ἀποζητοῦν λυτρωτικά Χριστούγεννα, Χριστούγεννα μέ Χριστό.
Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος
Ἀνάμεσα στά γεγονότα πού συνδέονται μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, μελανό σημεῖο στήν ἱστορία εἶναι ἡ σφαγή τῶν νηπίων στή Βηθλέεμ. Ὁ ὑπαίτιος καί ὁ ἀληθινός ἔνοχος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι ὁ Ἡρώδης ὁ Α’.
Μορφή σατανική, σκοτεινή, ἐκδηλώνεται σέ παρόμοια περιστατικά, πού κηλιδώνουν ἀνεξίτηλα τόν ἴδιο καί τή βασιλεία του. Φιλόδοξος ὁ Ἡρώδης δέν ὑπελόγιζε κανένα ἐμπόδιο· δέν εἶχε οὔτε ἠθική, οὔτε θρησκευτικότητα, οὔτε ἀνθρωπιά! Ἤθελε πάντοτε νά εἶναι ἕνας ἐπιτυχημένος τύραννος· γι’ αὐτό, πρόθυμα θυσίαζε τά πάντα ἐκτός ἀπό τό θρόνο του.
Συχνά παρουσιαζόταν γενναιόδωρος καί μεγαλόψυχος στούς φίλους του, τόσο ὅμως ὅσο νά μή βλάπτεται ἡ θέση του καί ἡ περιουσία του. Πιθανόν ἦταν τελείως ἄθρησκος καί εἶχε τή δυνατή λαγνεία καί τό πάθος ἑνός Ἀνατολίτη.
Χωρίς ὑπερβολή ὁ Ἡρώδης εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό αἱμοχαρεῖς ἀνθρώπους πού γνώρισε ἡ ἱστορία. Αὐτό συμπεραίνεται ἀπό τόν κατάλογο τῶν ἐγκλημάτων του, πού ἀκολουθεῖ.
Ἡ πονηρή καί ἐγκληματική μορφή τοῦ βασιλιᾶ Ἡρώδη μένει χαραγμένη στήν ἱστορία μέ τά μελανότερα χρώματα. Ἡ «ὕβρις» ὅμως τοῦ Ἡρώδη ἀπέναντι στόν «γεννηθέντα Ἐμμανουήλ» τιμωρήθηκε μέ τόν σκληρό του θάνατο... «Τεθνήκασιν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου».
Δ. Π.
Ἀπολύτρωσις 37 (1982) 165
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀποτελεῖ τό πλέον ἀντιλεγόμενο ἱστορικό πρόσωπο στήν παγκόσμια Ἱστορία. Βρέφος ἀκόμη προσκυνήθηκε τόσο ἀπό τους ἄσημους βοσκούς, ὅσο καί ἀπό τούς ἐπιφανεῖς μάγους τῆς Ἀνατολῆς. Πίσω τους ὅμως καιροφυλακτοῦσε ὁ Ἡρώδης ζητώντας τή ζωή του. Βέβαια ἐκεῖνος δέν πέτυχε τό σκοπό του καί ἦταν τά νήπια της Βηθλεέμ πού ἐξοντώθηκαν στήν ἄφρονα ἐκείνη ἐκκαθάριση.
Ὁ Ἡρώδης μέ ἀνθρώπινα κριτήρια εἶχε κάποιο ἐλαφρυντικό γιά τήν αἱμοσταγῆ ἐκείνη ἐνέργειά του. Ἦταν ἀπόλυτος ἄρχων καί ἐπληροφορεῖτο ξαφνικά ὅτι ἐμφανίστηκε διεκδικητής τοῦ θρόνου του. Ἄλλωστε ἀκόμη καί οἱ νομοδιδάσκαλοι τοῦ Ἰσραήλ ὡς ἐγκόσμιο ἄρχοντα ἀνέμεναν τόν μεσσία.
Στό πέρασμα τῶν χρόνων δέν ἔλειψαν οἱ μέ ποικίλους τρόπους διῶκτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρῶτοι, ὅταν ἀκόμη βίωνε ὡς θνητός, οἱ νομοδιδάσκαλοι τοῦ Ἰσραήλ πού προαναφέραμε. Αὐτοί ἀπό φθόνο Τόν παρέδωσαν στή ρωμαϊκή ἐξουσία, στήν ὁποία ἄσκησαν πίεση, ὥστε νά ἐπιτύχουν τή θανατική Του καταδίκη.
Κάθε ὀρθολογικά σκεπτόμενος ἄνθρωπος ἔπρεπε νά δέχεται ὅτι μέ τόν σταυρικό θάνατο ἡ «ὑπόθεση Ἰησοῦς» θά εἶχε τεθεῖ στό ἀρχεῖο τῆς Ἱστορίας καί τό πρόσωπο θά ἀποτελοῦσε τό πολύ πηγή ἐμπνεύσεως γιά κάποιους ρομαντικούς λογοτέχνες καί καλλιτέχνες. Ὅμως συνέβη στήν πραγματικότητα μιά πραγματική ἀνατροπή. Ἀμέσως ἄρχισε ἀπηνής διωγμός ἐναντίον ἐκείνων πού εἶχαν τό θάρρος νά εὐαγγελίζονται τήν ἀνάστασή Του καί τή βασιλεία Του, βασιλεία πού, σύμφωνα μέ τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι ἀπό τοῦτο τόν κόσμο. Θά μποροῦσαν οἱ διῶκτες, ὀρθολογικά σκεπτόμενοι, νά ἐκλάβουν τούς μαθητές του ὡς ἀλαφροήσκιωτους ἤ σαλεμένους ἀπό τόν πόνο τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τόν δάσκαλό τους καί νά τούς παραδώσουν στή χλεύη τοῦ λαοῦ. Ὅμως, ἀντίθετα, κίνησαν διωγμό, μαρτυρία τῆς δεινῆς θέσεως στήν ὁποία βρίσκονταν. Βέβαια θά μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ κάποιος ὅτι ὁ διωγμός τῶν Ἰουδαίων κινήθηκε ὑπό τό ψυχολογικό βάρος τῆς ἐνοχῆς γιά τό θάνατο ἑνός ἀθώου. Ἔχουμε δηλαδή, ὄχι βέβαια ἐλαφρυντικό, ἀλλά κάποια ἐξήγηση.
Ὁ διωγμός ὅμως ξέφυγε ἀπό τά πλαίσια τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τή σκυτάλη ἀνέλαβε ἡ ρωμαϊκή ἐξουσία, ἡ κοσμοκρατορική, ἡ ἄκρως ἀνεκτική ἔναντι τῆς πληθώρας τῶν θεοτήτων, τίς ὁποῖες ἐνέταξε στό λατρευτικό πάνθεο παράλληλα μέ τήν ἔνταξη στίς τάξεις τῶν λεγεώνων ὁπλιτῶν διαφόρων ἐθνοτήτων. Καί ἐδῶ προβάλλεται κάποια ἐξήγηση: Οἱ «ἀντικοινωνικοί» πρῶτοι πιστοί τοῦ σταυρωμένου Ναζωραίου ἀρνοῦνταν νά δεχθοῦν τή θεότητα τοῦ αὐτοκράτορα. Ἀλλά αὐτό δέν ἦταν πρωτοφανές. Καί οἱ ἰουδαῖοι ἐπέμεναν στήν ὕπαρξη ἑνός μόνον Θεοῦ, ἰδιαιτερότητα πού εἶχε γίνει ἐν πολλοῖς σεβαστή ἀπό τό πλῆθος τῶν κατακτητῶν μέ σπάνιες ἐξαιρέσεις, ὅπως ἐκείνη τοῦ Ἀντιόχου Δ΄, τοῦ ἐπικληθέντος Ἐπιφανοῦς. Ἡ σκληρότητα, ἡ ἀγριότητα τῶν διωγμῶν ἐπί τρεῖς περίπου αἰῶνες οὔτε ἐλαφρυντικά ἔχει οὔτε σοβαρή ἐξήγηση. Ἡ ρωμαϊκή ἐξουσία δέν φαινόταν νά διατρέχει κανέναν κίνδυνο ἐκ μέρους τῶν πιστῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στό τέλος τῶν αἰώνων τῶν διωγμῶν οἱ πιστοί στόν Ἰησοῦ Χριστό ἐξανάγκασαν τή ρωμαϊκή ἐξουσία νά ἀναγνωρίσει τό αὐτονόητο, ἀκόμη καί γιά τόν ἀρχαῖο κόσμο: τό ἐλεύθερο τῆς λατρείας. Πολλοί πανηγυρίζουν στό γεγονός αὐτό τό θρίαμβο τῆς πίστεως καί ὄντως εἶναι. Ἡ ἐντυπωσιακή αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν πιστῶν ἐν μέσῳ ἀπηνῶν διωγμῶν· ἡ προσέλευση στό μαρτύριο ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, ταγμένων στή διεκπεραίωση τῆς ἐξοντώσεως τῶν χριστιανῶν, στρατιωτικῶν, δικαστικῶν καί δημίων, δέν ἐπιδέχεται οὐδεμία σοβαρή κοινωνιολογική ἐξήγηση. Ὅμως οἱ Ἡρῶδες δέν ἐξαλείφθηκαν. Ἀπεναντίας εἰσῆλθαν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχοντας πλέον τήν εὐχέρεια νά συνεχίσουν τό διωγμό ἀπό μέσα.
Οἱ διωγμοί πού ἀκολούθησαν εἶχαν δυό μορφές: Ἡ πρώτη ἦταν οἱ αἱρέσεις, μέσῳ τῶν ὁποίων σχίστηκε ὁ ἄρραφος χιτώνας τῆς Ἐκκλησίας, κάτι πού εἶχαν ἀποφύγει νά πράξουν οἱ στρατιῶτες γιά τό χιτώνα τοῦ Χριστοῦ κάτω ἀπό τό σταυρό. Ἄνθρωποι φέροντες τό πνεῦμα τῆς φιλοσοφίας τοῦ ἀρχαίου κόσμου καί ἀδυνατώντας νά κατανοήσουν τό μήνυμα τῆς φάτνης ἐπιδόθηκαν σέ ἄκαρπο ἀγώνα φιλοσοφικῆς ἐπένδυσης τῆς νέας πίστεως ἀρνούμενοι τήν Ἀποκάλυψη. Ἡ δεύτερη ἦταν ἡ ἐκκοσμίκευση. Μέσῳ αὐτῆς ἐπιδιώχθηκε ἡ ταύτιση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέ τά βασίλεια τοῦ κόσμου τούτου. Κενοδοξία, ἀπληστία, πάθος κυριαρχίας, καταδυνάστευση, ἐκμετάλλευση τοῦ ἀδυνάτου, διωγμοί κατά ἀντιφρονούντων σπίλωσαν τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πρῶτος διωγμός ὁδήγησε στήν πολυδιάσπαση τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δεύτερος ὁδήγησε στήν ἀντίδραση πρός τήν Ἐκκλησία του. Καί ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὁ Χριστός κάθισε ἐκ νέου στό ἑδώλιο τοῦ νέου Πιλάτου προκειμένου νά ἀπολογηθεῖ, ὄχι βέβαια γιά δικά του ἐγκλήματα, ἀλλά γιά ἐγκλήματα ἐκείνων πού ἔφεραν τό ὄνομα χριστιανός. Καί οἱ νέοι κριτές δέν εἶναι σάν τόν Πιλάτο πού ἀναζητοῦσε τρόπο νά ἀθωώσει τόν Χριστό, ὥσπου ἀπόκαμε κάτω ἀπό τίς πιέσεις καί τίς ἀπειλές τῶν ἐμπαθῶν διωκτῶν του. Αὐτοί ἔχουν προαποφασισμένη τήν καταδίκη του, ὅπως τότε ὁ Ἡρώδης. Δέν παρουσιάζουν στό δικαστήριο τό τί ἐδίδαξε καί ἔπραξε ὁ κατηγορούμενος. Τίς ἀδυναμίες τῶν βαπτισμένων στό ὄνομά του προβάλλουν μέ ἰδιαίτερη χαιρεκακία ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀποτυχίας τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν σταματοῦν ἐδῶ οἱ κατήγοροι. Περιφρονώντας τήν Ἱστορία προβάλλουν στόν Χριστό καθετί πού διαστροφικοί νόες συνέλαβαν καί ἐξακολουθοῦν νά συλλαμβάνουν προκειμένου νά πλήξουν τό κατεξοχήν πρόσωπο τῆς Ἱστορίας. Καί μεῖς, οἱ φέροντες τό ὄνομα χριστιανός, καθηλωμένοι στά πάθη μας ἐπιχειροῦμε κατά καιρούς νά ἐλαφρύνουμε τή θέση του ὄχι μέ τά πνευματικά ὅπλα πού μᾶς προσέφερε ἀφειδῶς, ἀλλά μέ τά ἄλλα πού διαχρονικά κατέχει ἡ κοσμική ἐξουσία. Θεωροῦμε ὅτι τά θέματα πίστεως διεκπεραιώνονται διά τῆς κοσμικῆς ἰσχύος, ὅπως ὁ Πέτρος στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ!
Ἴσως πρέπει νά λαλήσει καί γιά μᾶς ὁ πετεινός, ὥστε νά κλάψουμε καί μετανιωμένοι νά πάρουμε τό δρόμο τοῦ πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ὁ ὁποῖος λιθοβολούμενος ζήτησε ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα νά μή λογαριάσει τήν ἁμαρτία τῶν διωκτῶν του. Ἡ καλή μαρτυρία καί τό μαρτύριο εἶναι τά μόνα μέσα ὄχι γιά τόν ἀφανισμό τῶν Ἡρωδῶν ἀλλά γιά τό μετασχηματισμό τους σέ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπόστολος Παπαδημητρίου