Ομιλία για 28η  Οκτωβρίου

  Όταν είσαι βουτηγμένος στα χρέη, απελπίζεται η καρδιά, δακρύζουν τα μάτια και ψάχνεις μια λύση, μια διέξοδο, πασχίζεις να ξεχρεωθείς για να αναπνεύσεις ελεύθερα.
  Και σήμερα μπροστά σε ένα χρέος θα σταθούμε. Μα τούτο το χρέος χαρίζει ελπίδα στη καρδιά. Δακρύζουν τα μάτια, όμως με δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς. Είναι το χρέος μας απέναντι σ’ όλους εκείνους που θεώρησαν προσωπικό τους χρέος να θυσιαστούν για να χαρίσουν στην πατρίδα μας τη λευτεριά, για να αναπνέουμε εμείς σήμερα ελεύθερα.
  Ξημερώνει η 28η Οκτωβρίου 1940. Στις 3:00 μετά τα μεσάνυχτα ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι έρχεται στο τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά και ζητά την παράδοση της Ελλάδας, για να λάβει την ηρωική απάντηση «ΟΧΙ»! Δεν ταίριαζε στην ιστορία μας να απαντήσουμε «ναι», όταν ζητάνε οι εχθροί να κάνουνε δική τους την πατρίδα μας. Κι σήμανε αυτό το «ΟΧΙ» την αρχή του πολέμου.
  Ακούγονται σειρήνες, χτυπούν καμπάνες, κυκλοφορούν εφημερίδες. Επιστρατεύονται οι φαντάροι μας, αποχαιρετούν τις οικογένειές τους και ξεχύνονται στης Πίνδου τα βουνά! Οι Ιταλοί έχουν εισβάλει  στο ελληνικό έδαφος. Οι δυνάμεις τους είναι τετραπλάσιες. Ο εξοπλισμός τους πολύ καλύτερος. Λογάριαζαν πως η Ελλάδα θα ’ταν εύκολος αντίπαλος. Όμως οι Έλληνες με φτωχό εξοπλισμό και λιγοστές δυνάμεις νικούν, γιατί πολεμούν με καρδιά! Αψηφούν τις δυσκολίες, τους κινδύνους, το κρύο και φωνάζοντας «ΑΕΡΑ!», ρίχνονται στις μάχες.
  Μα και οι γυναίκες δίνουν δυναμικά το παρόν στον αγώνα. Περιποιούνται τους τραυματίες ως νοσοκόμες στα πρόχειρα ορεινά χειρουργεία, ανοίγουν δρόμους στα χιόνια, πλέκουν μάλλινες φανέλες, κάλτσες και γάντια για να ζεστάνουν τους φαντάρους και ανεβαίνουν στα βουνά κουβαλώντας πολεμοφόδια στους ώμους τους, για να τα παραδώσουν στους στρατιώτες.
  Μια χούφτα Έλληνες αρκούν να πολεμήσουν τον πανίσχυρο εχθρό, γιατί ακούμπησαν κάθε ελπίδα τους στα στοργικά χέρια της γλυκιάς μας Παναγιάς. Κι εκείνη σαν Μάνα, τους σκεπάζει, τους προστατεύει και χαρίζει τη νίκη. Ο ιταλικός στρατός ηττημένος υποχωρεί από τα ελληνοαλβανικά σύνορα και υψώνεται η ελληνική σημαία σε πόλεις και χωριά της Βορείου Ηπείρου. Θαύμασε ο κόσμος όλος τη νίκη των Ελλήνων κι ακούστηκε το περίφημο: «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!»
  Όμως ο πόλεμος δεν σταματά. Μετά την ήττα των Ιταλών, μας επιτίθενται οι Γερμανοί και ύστερα από σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων εισβάλλουν τον Απρίλιο του 1941 στα αιματοβαμμένα χώματα της πατρίδας μας. Συνολικά οι Γερμανοί χρειάστηκαν 55 μέρες για να υποτάξουν την Ελλάδα, ενώ το επιτελείο τους υπολόγιζε μόνο 5. Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας μεταδίδει για τους Έλληνες: «Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων. Πολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων κι επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς, διότι είστε Έλληνες. Ως Ρώσοι, ως άνθρωποι, χάρη στη θυσία σας, κερδίσαμε χρόνο για ν’ αμυνθούμε. Σας ευγνωμονούμε.»
  Αρχίζει  γερμανική κατοχή. Ο ελληνικός λαός υποφέρει τα πάνδεινα, πολλοί πεθαίνουν από την πείνα, αλλά το 1944 οι Γερμανοί υποχωρούν και κυματίζει ελεύθερα πια η ελληνική σημαία.
  Αυτή η ηρωική σελίδα της ιστορίας μας, το έπος του ’40, δημιουργεί μέσα μας συγκλονισμό. Γι’ αυτό και κάθε τέτοια μέρα θυμόμαστε, τιμούμε και ευγνωμονούμε… Είναι ανάγκη της καρδιάς μας να κρατούμε ζωντανές μέσα μας τέτοιες μνήμες του παρελθόντος, για να μη βουλιάξουμε στο παρόν και για να μπορούμε να ελπίζουμε για το μέλλον. Τα ματωμένα χέρια των ηρώων, μας παρέδωσαν την ηρωική σκυτάλη. Η ιστορική αλήθεια που βαραίνει τούτη τη σκυτάλη, μας χρεώνει να την παραδώσουμε κι εμείς στις γενιές που ακολουθούν. Και τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε πως η Ελλάδα μας δεν θα χαθεί…

Ευχαριστώ!