Πόσο ὄμορφη ἡ εἰκόνα τοῦ ἐλαφιοῦ πού ψάχνει στήν πηγή νά πιεῖ καθάριο νερό!
  Ἔτσι καί ἡ ψυχή μου λαχταρᾶ νά ξεδιψάσει μέ τό «ὕδωρ τὸ ζῶν», πού εἶ­ναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ... Νιώθω σάν μι­κρό κατηχητόπου­λο κάθε Σάββατο στόν κύκλο μελέτης ἁγίας Γρα­φῆς. Τά λόγια τῆς Γραφῆς πού μελετοῦ­με εἶναι ἡ ὄ­α­ση στή χαώδη πόλη πού ζῶ. Εἶ­ναι ἡ γλυκιά δροσοσταλιά ἀπ᾽ τήν πηγή τοῦ παραδείσου μέσα στήν ψυχή μου! Εἶναι ἡ χα­ρά στή συντροφιά τῶν ἀδελφῶν! Εἶναι τό στήριγμα στόν ἀγώνα μου τόν καθημερινό! Πόσο μέ δυναμώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί μέ τόν δικό του φωτι­σμό μέ βοηθάει νά ἀντιμετωπίζω περιστατικά στόν ἐρ­γασιακό μου χῶ­ρο!...
  Στό νοσοκομεῖο πού ἐργάζομαι, ἦρ­θε ὁ Ἄγγελος, ἕνα παιδί 17 χρονῶν, πού διαγνώ­στη­κε μέ γλοιοβλάστωμα. Μετά ἀπό μικρό χρονικό διάστημα παρέλυσε ἀπό τόν αὐχένα καί κάτω. Ἕνα παιδί, γεμάτο ζωή καί ὄνειρα, καθηλώθηκε στό κρεβάτι ἑνός νοσοκομείου. Οἱ ὧρες, οἱ μέρες τῆς νοσηλείας του κυ­λοῦ­σαν ἀργά. Περίμενε ὅμως καρτερικά τή φρο­ντίδα μας, νά τοῦ ἀλλάξου­με θέση, νά τοῦ δώσουμε νά πιεῖ νερό, νά τόν ταΐσουμε, νά κουβεντιάσουμε μαζί του...
  Μιά μέρα, ἐνῶ τόν φρόντιζα, μέ ρώτησε:
- Ποιό εἶναι τό βιβλίο στό ράφι ἀπέ­να­ντί μου;
- Ἡ Καινή Διαθήκη, τοῦ ἀπάντησα. Ὁ πατήρ Νεκτάριος, ὁ ἱερέας τοῦ ἱδρυματικοῦ ναοῦ μας, ἔχει φροντίσει νά ὑπάρχει σέ κάθε θάλαμο ἕνα ραφάκι μέ τήν Καινή Διαθήκη.
Πῆρα στά χέρια μου τήν Καινή Διαθήκη καί τόν ρώτησα ἄν θέλει νά μοῦ πεῖ ἕναν τυχαῖο ἀριθμό καί στή συνέχεια ἄν θέλει νά τοῦ διαβάσω τό κεφάλαιο πού ἀντιστοιχοῦ­σε στή σελίδα. Διάβασα ἀπό τό Κατά Ματ­θαῖ­ον Εὐαγγέλιο 19,13-15 τήν περικοπή ὅπου ὁ Ἰησοῦς εὐλογεῖ τά παιδιά. Διάβασα ἁπλά, χω­ρίς σχόλιο... Τά δάκρυά του κυλοῦσαν καί μέ ρώτησε:
- Μέ ἀγαπάει καί ἐμένα ὁ Χριστός;
- Ναί, Ἄγγελε, σέ ἀγαπάει πολύ!
  Δέν μποροῦσε νά κρατήσει τήν Και­νή Διαθήκη μέ τά χέρια του οὔτε νά τήν ξεφυλλίσει... Ἔτσι κάθε μέρα διαβάζα­με μαζί τό γράμμα πού μᾶς ἔστελνε ὁ Κύρι­ος. Λαχταροῦσε νά διαλέξει ἀ­ριθ­μό. Ὁ καθένας μας ἔπαιρνε τό δικό του μή­νυ­μα, ἀλλά οἱ καρδιές μας ἀναγάλλιαζαν τό ἴδιο. Ἡ μητέρα του, ἡ κυ­ρία Μυρ­σί­νη, ἄκουγε κι αὐτή καί αἰ­σθα­νό­μουν ὅτι ἔ­βρισκε παραμυθία. Τά μά­τια τοῦ Ἄγγελου ἔλα­μπαν. Πάντα ἔκα­νε εὔστοχες πα­ρατη­ρή­σεις καί σχόλια σέ κάθε χωρίο πού διαβάζαμε καί πλέον συμπερασματικά μοῦ ἔλεγε:
- Μέ ἀγαπάει κι ἐμένα ὁ Θεός καί εἶ­ναι κοντά μου! 
  Πόσο μέ προβλημάτισε, πόσο μέ δίδαξε ἡ ἀγάπη του γιά τόν λόγο τοῦ Θε­οῦ! Πόσο μικρή ἔνιωθα, πού, πνιγμένη στό ἄγχος τῆς καθημερινότητας καί στίς βιοτικές μέριμνες, δέν εἶχα τόν ἴδιο πόθο, τήν ἴδια λαχτάρα γιά τή μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς...
  Ὁ Ἄγγελος ζήτησε καί γνώρισε τόν πατέρα Νεκτάριο. Εἶχε μιά ἀνείπωτη γαλήνη! Στήν ἐρώτησή μου «Πῶς εἶσαι παιδί μου;», ἀπαντοῦσε: «Δόξα στόν Θεό, εἶμαι κα­λά καί σήμερα!».
Ὅταν ὁ Ἄγγελος ἔφυγε γιά νά βρεθεῖ στήν ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου, πού εὐ­λό­γησε τά παιδιά, ἔβαλα στόχο νά προ­σπα­θήσω νά τοῦ μοιάσω. Νά διαθέτω πε­­ρισσότερο καί οὐσιαστικότερο χρόνο στόν Κύριο. Νά μελετῶ ἁπλά καί μέ ζῆ­λο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀνοίγει ἡ καρδιά μελετώντας, φωτίζεται καί ἀρχίζει νά ὀρ­θοποδεῖ στόν δρόμο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Εὐχαριστῶ τόν Θεό, γιατί ἔχει στείλει στή ζωή μου ἀνθρώπους δικούς του, πού μέ συνέδεσαν μέ τόν λόγο του, τόν μεγάλο αὐτό θησαυρό!

Εὐγνώμονα,
Στ. Π.

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Μαϊου, 2025