Η Ελπίδα στους αγώνες…

Απόγευμα 13 του Σεπτέμβρη και ο δρόμος μου με βγάζει στην αγορά. Ο κόσμος πολύς, μπαινοβγαίνει στα καταστήματα, κοιτάζει τις βιτρίνες, κάνει έρευνα αγοράς προτού τελικά ψωνίσει…

Για άλλη μια φορά γυρνούσα νευριασμένη από το μάθημα Ψυχιατρικής. Γιατί αυτό; Μέσα σε όλες τις ενδιαφέρουσες και επιστημονικά τεκμηριωμένες γνώσεις που πρωτοακούσαμε σήμερα, ο καθηγητής –ως συνήθως δυστυχώς — δεν παρέλειψε να βάλει…. και την δική του πινελιά. Παράξενες απόψεις και θεωρίες –που μόνο επιστημονικές δεν θεωρούνται– με εμφανή σκοπό να σπείρουν την αμφιβολία, γιατί όχι την απιστία, στον Δημιουργό της ψυχής.

Γρήγοροι ρυθμοί, δουλειές, απανωτά κορναρίσματα που δείχνουν την βιασύνη των ανθρώπων, σκυμμένα κεφάλια που κοιτούν μονάχα τα γοργά βήματα κι ίσως καμιά φορά λίγο ανασηκωθούν για να κοιτάξουν και το ρολόι…

Έτρεξα με αγωνία κι άρχισα να ανεβαίνω δυο — δυο τα σκαλιά. Σε λίγα δευτερόλεπτα βρισκόμουν έξω από την πόρτα της Γραμματείας. Χτύπησα και μόλις που θυμήθηκα να πω ένα βιαστικό καλημέρα.

«Με αδίκησαν…», «Με εκμεταλλεύτηκαν…», «Με συκοφάντησαν…», «Με κορόιδεψαν…», «Με πίκραναν…».

Φράσεις τόσο γνώριμες στην καθημερινότητά μας.